Innerlijke rust, daar verlangde ik deze week zo naar. Misschien omdat ik een heftige week achter de rug had en ik volledig was uitgeteld. De uitputting dat is geloof ik één van de zwaarste dingen van het bewustwordingsproces. Ik moet nog zo wennen aan leven en denken en reageren vanuit de nieuwe realiteit. Ik schiet nog zo vaak in oude stukken en angsten. Controle willen hebben, mijn God dat is wel één van de pittigste. Gelukkig wordt het steeds makkelijker om te schakelen. Mijn ego is namelijk moe van het gevecht. Ik heb gekozen voor de weg van het Hart. Dat staat voor mijn ego synoniem voor verdwalen. Terwijl mijn hart zegt: 'Volg mij. Ik weet de weg!'

Als mijn ego om zich heen begint te slaan en voor zijn gevoel terrein verliest, voel ik dat vooral in mijn zonnevlecht. Bij mij resulteert dat altijd in diep zuchten. Zo ook vrijdagochtend. Ik was vroeg wakker en voelde mij onrustig. Zucht.

Ik vind het altijd heerlijk om vroeg uit bed te gaan. Dan is het in huis zo lekker stil, word ik niet gestoord en kan ik het beste met mijn 'club' praten. Of je kunt het ook 'daarboven' noemen of mijn Hoger Zelf. In principe kan ik overal en altijd met ze praten, maar het liefst doe ik dat achter mijn computer. Dan heb ik hun wijze woorden ook nog eens zwart op wit staan en kan ik het later nog eens teruglezen.

Meestal begin ik met het luchten van mijn hart en dan komen zij door in mijn hoofd. Laatst vroeg iemand mij hoe dat nu in zijn werk gaat: telepathisch praten met daarboven. Hoewel het klinkt als een dooddoener (tenminste dat vond ik vroeger altijd) is het heel simpel. Het vereist alleen dat je leert te luisteren naar die liefdevolle stem in je hoofd en dat je je hart openstelt.

In het begin besloot ik gewoon op te schrijven wat ik hoorde, ook al had ik het idee dat ik het zelf verzon. Gaandeweg kreeg ik echter steeds meer vertrouwen dat het niet mijn ego was dat sprak. En als je eenmaal je twijfel hebt losgelaten, dan is het voor hun steeds makkelijker om door te komen. Je zult merken: ze vinden het erg leuk om je te helpen. Vrijdagochtend namen ze het snel van me over. Ik vond het zo inspirerend, dat ik het later nog eens heb teruggelezen.

Ik merk dat als ik aan de 'toekomst' denk, dan word ik onrustig. Maar waarom zou ik aan de toekomst denken? Alles ontvouwt zich toch vanzelf?

Ja, daarom is het belangrijk dat je dicht bij jezelf blijft de komende tijden. Op die wijze ervaar je de synchroniciteit van alles en alle wonderen. Je verstand zaait alleen maar paniek. Het is werkelijk een hele leuke tijd om nu te leven, als je vanuit je hart leeft.

Sta open voor jouw  leven zoals het is bedoeld. Het is zo mooi. Ontstijg de illusie. Heel veel gedachten zijn illusies. Projecties. Losse flarden. Maak er een kunst van om je gedachten te ontstijgen en te voelen, het leven zoals het bedoeld is. De onrust die je voelt is angst, angst voor het onbekende. Voor je hart is het niet onbekend.

Laat je leiden en volg de magie.

Volg de magie... het is zo leuk want soms ben je met magie bezig, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Zo dacht ik vorige week: 'Goh laat ik mijn broer eens bellen.' Hij is twee jaar geleden voor zichzelf begonnen als architect en geheel tegen de stroom in, is zijn bedrijf booming en heeft hij sinds kort een nieuw, groter kantoor. Ik wilde even horen hoe zijn nieuwe stek hem bevalt. Heel goed dus en het was nou toch wel de hoogste tijd dat die nieuwe teksten voor zijn website er kwamen. En folders en persberichten en een artikel. 'Dus Tes, heb jij het druk of zie je kans voor mij aan de slag te gaan?'

Nou ik weet niet of je het weet maar ik heb de laatste weken zo ongeveer uitgeschreeuwd naar het universum dat het de hoogste tijd is voor betaald werk. En plof, vederzacht belandde het zomaar op mijn schoot: werk. Voor mijn broer, die ik eigenlijk veel te weinig zie. Ik zag dus ook mijn kans schoon de banden aan te halen. 'Bedankt universum! Dit had ik niet kunnen bedenken!' Dat is het leuke van 'verdwalen'; de verrassingen die op je weg komen.

Verdwalen wordt minder leuk als je bang bent dat je de 'verkeerde weg' kiest. Ik denk dat veel mensen daarom niet durven te verdwalen. Of dat ze bang zijn dat 'magie' een sprookje is. Laatste zei iemand tegen mij: 'Hoewel ik het mooi vind hoe je in het leven staat, heb ik soms het idee dat je in een fantasiewereld leeft. Dat je niet realistisch bent.' Weet je, ik beschouw dat als een groot compliment. Laatst las ik ergens:

'Er zijn mensen die de dingen zien zoals ze zijn en vragen: 'Waarom?' En er zijn mensen die dromen van dingen die nooit zijn geweest en vragen: 'Waarom niet?' Wat zeg jij?'

Het is leuk om je perspectief steeds bij te stellen vanuit de visie, waarbij je het universum ziet als een hologram, waar jij deel van uitmaakt. Als je alles ziet als één grote zee van energie, dan zijn er geen grenzen aan de mate waarin je de structuur van de werkelijkheid kunt veranderen. Je moet jezelf echter wel bij de les houden anders raak je weer verstrikt in de illusies. We zijn het namelijk niet gewend om te geloven in magie en dat wij onze droomwereld tot werkelijkheid kunnen maken. We dienen 'reëel te zijn'. Nee hoor =)

Zoals je weet voed ik deze staat van 'zijn' door te mediteren. Ik ben absoluut nog geen professional, maar ik merk dat je dat ook helemaal niet hoeft te zijn. Het wordt heus niet pas leuk als je jaren ervaring hebt. Ook dat is een illusie. Laatst in bed zei mijn 'club' dat ik alleen maar naar mijn eigen frequentie hoefde te luisteren. Ik zei toen dat me dat een leuke oefening leek, maar ik was ook nieuwsgierig: 'Waarom zou ik dat doen?' Dit is wat ze toen zeiden:

Jouw eigen frequentie neemt je mee naar jouw universum. Op een gegeven moment moet je niet zozeer meer luisteren maar de frequentie zijn en dan ontvouwt zich jouw wereld.

Toen ik de oefening deed kreeg ik een fractie van een seconde een beeld te zien van een sterrenhemel die op een niet aardse manier verlicht was. Echt zo mooi en zo echt. Alsof ik het zag met mijn fysieke ogen. Ik heb dat wel vaker dat ik dingen zie die zo levensecht zijn, alsof ik er ben. Wat dus ook zo is. Alleen schrik ik er soms van of schiet ik direct in mijn denken en dan 'poef' is het weer verdwenen. Zo heb ik mensen gezien die niet van hier zijn: iemand met een wit helmpje op en blauwe ogen, iemand met een ovaal wit gezicht, groene ogen en knaloranje haar en zelfs eens een man die een soort leeuwenhoofd had. In het universum huist werkelijk een bont en kleurrijk gezelschap. Net als hier op Aarde eigenlijk.

Haha ik moet ineens lachen. Ik kan me zo goed voorstellen dat mensen denken dat ik in een fantasiewereld leef. Dat ik niet realistisch ben. Er valt nog zoveel te ontdekken en te leren over de wereld en het universum waarin we leven. Ondertussen ben ik ook 'gewoon geaard'. Laatst zei iemand tegen me: 'Misschien moet je iets minder het sterrenmeisje zijn en iets meer Tessa.' Maar dit is wie ik ben. Dit is mijn wereld. Het is voor mij één wereld. Die ruimere blik op de werkelijkheid behoort tot wie ik nu ben. Het is niet afgescheiden. Het is ook niet zo dat ik er de hele tijd mee bezig ben. Het is gewoon deel van mij.

Laatst plaatste ik die leuke Loesje-poster op Facebook en ik kreeg zoveel reacties van mensen die met me mee willen verdwalen. Dat wordt gezellig. Gisteren in bed sloeg in het boek van De P'taah Tapes willekeurig open. Zo toepasselijk:

'Er is geen 'rechte weg'. Voor ieder van jullie is de weg te weten wie je bent, te weten dat je een uitdrukking van het goddelijke bent. Dat is alles. Te weten dat er geen scheiding is. (...)  Heb je zo weinig vertrouwen in de integriteit van je eigen ziel? Er kan nooit een 'verkeerde weg' zijn, er IS gewoon. En ik zal je dit zeggen: welke weg je ook volgt, altijd zul je prachtige ervaringen opdoen die om erkenning, aanvaarding vragen. Zo groei je, zo leer je. En die situaties kunnen zo harmonisch of onharmonisch zijn als jij zelf kiest.'

Liefs Tessa