De woorden van de engel heb ik er de afgelopen week nog een paar keer ijverig op nageslagen. ‘Maak je geen enkele zorgen, want er wordt voor jou gezorgd. Blijf rustig en kalm en open je armen om te ontvangen en te delen.’ ‘Oh ja…’ mompel ik dan in mezelf. ‘Ik hoef me geen zorgen te maken.’ Dat wil echter niet zeggen dat ik het dan ook niet doe. En alsof de engel een vooruitziende blik had (wat ongetwijfeld zo was) had hij aan het einde van de boodschap nogmaals gezegd: ‘Bewaar je rust. Ook al zie jij het niet meteen… het komt.’ 

Pfff. Dit weekend namen de kleingeestige tirannen in mijn hoofd weer even de overhand. Zaterdag reed ik voor een paar laatste boodschapjes naar het winkelcentrum bij mij in de buurt. In de auto heb ik het universum - en alles wat daarin huist - even ferm toegesproken:

‘Jongens, allemaal leuk en aardig maar ik heb nu een wonder nodig. Ik heb veel voor jullie over, maar dit kan zo niet langer. Ik ben het zat. Ik loop maar te billenknijpen met dat geld. Het universum is toch overvloed? Het universum is toch magisch? Dat wat ik vraag is toch maar een héél klein ietsepietsie op het totaal? Lijkt mij peanuts in jullie ogen. Kom op dan!’

Niet thuis
Voorbijgangers dachten ongetwijfeld dat ik handsfree belde en druk met iemand in gesprek was. Het was vooral een monoloog. Ik sprak en het universum luisterde maar zweeg. Ik was even niet voor rede vatbaar. Op dat soort momenten voel ik me ook afgesloten. Logisch, mijn angst voor het onbekende neemt het dan van me over. En angst heeft een lage frequentie en als ik in een lage frequentie zit, is mijn telepathische communicatiekanaal gesloten. Potdicht. Zucht. Net als je ze nodig hebt, zijn ze niet thuis. Gelukkig weten ze me op andere manieren wel te vinden, via de getallen dit keer.

444 en 333
Ik stap uit mijn auto om de parkeermeter bij te vullen, het is precies 14.44 uur. ‘Oh dat is lief,’ zei ik in gedachten. ‘Fijn dat jullie er toch zijn.’ Toen ik de boodschappen had en in mijn auto stapte en mijn muziek aansprong, gaf mijn cd-speler precies 3.33 weer. Wederom werd me verteld: Ik ben niet alleen. Er wordt voor mij gezorgd. Het universum is magisch. Toen ik thuis kwam zette ik een kopje thee voor mezelf. Dat zet ik tegenwoordig een beetje in scène.

Ik ben namelijk een echte koffieleut en thee vind ik doorgaans maar suf en saai. Echter, ik heb ondervonden dat alleen maar koffiedrinken mijn systeem geen goed doet. Dus met leuke, gezellige en vooral lekkere theetjes probeer ik mezelf te inspireren over te stappen op thee (als ik aan mijn koffietaks zit). In het winkelcentrum had ik bij de Tuinen zo’n vrolijk doosje, heerlijk geurende Heartwarming Yogi Tea gekocht. Misschien ken je die theetjes wel. Het is altijd een verrassing welke spreuk je dit keer weer aantreft bij het theezakje. Ik had: ‘Heaven is in the depths of patience.’ Mmm… nog even geduld hebben dan maar?

Schreeuwen om aandacht
Je moet sterk in je schoenen staan om je angsten en de daarbij horende negatieve gedachten en doemscenario’s de baas te worden. Het programma dat doorgaans automatisch bij de meeste van ons wordt opgestart heet: controle willen hebben. Maar dat heb je dus niet als je de weg van het Hart gaat. Het ego zal er alles aan doen om toch in charge te zijn en ik weet uit ervaring dat dit gepaard gaat met een heleboel gedachten. Hoewel het in mijn hoofd een stuk rustiger is als voorheen, stonden ze de afgelopen dagen weer rijendik voor mijn deur te schreeuwen om aandacht of om gewoon wat paniek te zaaien. Met succes dit keer.

De een zegt:

‘Hé hallo! Tessa, ‘zijn’ is toch de snelste vorm van creatie? Alles is er immers al. Maar wanneer weet je nou wanneer je iets moet doen en wanneer weet je nou wanneer je niets hoeft te doen en het gewoon vanzelf op je pad komt?’

De ander roept:

‘Tessa, ik weet niet of je het weet maar je hebt nog maar xxx geld op je bankrekening staan. Daarmee houd je het nog een paar maanden vol. Tot nu toe is het altijd nog goed gekomen, maar dit duurt wel erg lang. Ik zie bij God niet waar de oplossingen vandaan moeten komen.’

Sommige plaaggeesten weten me goed op mijn ziel te trappen:

‘Tess, als er tussen nu en zoveel weken niet wat gebeurt, moet je misschien maar gewoon een baan zoeken. Als je dat al lukt natuurlijk… Misschien moet je realistisch worden en inzien dat je van je passie gewoon nog niet kunt leven. Het is zeker nog te vroeg.’

Na verloop van tijd lijkt het net alsof ik een soort hoofdband om heb. Van de stress, van de zorgen, van de paniek. Ook kan ik – als ik lange tijd mentaal bezig ben – een beetje last krijgen van mijn onderrug. En niet te vergeten de uitputting! Er gaat enorm veel energie zitten in controle willen hebben en het omhoog houden van de ballen die gedachten heten. Maar weet je… als ik naar mijn hart ga en naar mijn gevoel luister, dan weet ik dat het allemaal goed komt. Sterker nog: dat alles goed is zoals het is. Dan voel ik me intens dankbaar voor alles in mijn leven, want er is altijd nog voor me gezorgd.

Voor de wind

Net was mijn vader nog bij me op de koffie. Mijn vader is een nuchtere, rationele, eenvoudige maar hele lieve man. Hij is trots op zijn kinderen. Vooral mijn broers gaat het momenteel voor de wind. De een heeft net een nieuwe baan met een fikse salarisverhoging en de ander is bezig met een verhuizing naar een groter kantoor. ‘En Tes, hoe gaat het bij jou?’ Natuurlijk zou ik het leuk vinden om te zeggen dat ik van mijn passie mijn werk heb kunnen maken en dat het eindelijk – na al die jaren - loskomt. Vooral omdat mijn bezigheden door mijn familie niet helemaal (of nou ja… totaal niet) worden begrepen. Maar wat ik tegen mijn pa zei was:

‘Pa… in financieel opzicht is het nog nooit zo spannend geweest als nu. Maar weet je; ik kan nu gewoon niet opgeven. Wat ik de mensen wil laten zien, is dat het geen sprookje is dat ze het leven kunnen leiden wat ze vanuit hun hart het liefste willen. Maar het is niet makkelijk en het gaat gepaard met vallen en opstaan. Je moet vertrouwen en geduld hebben. Dat proces, dat deel ik met de mensen via mijn columns. Als zij lezen dat het mij goed afgaat, dan durven ze misschien zelf ook naar hun gevoel te luisteren en hun eigen weg te gaan, in vrijheid.’

Zeropoint
Haha, dan kijkt hij me lief maar niet begrijpend aan. Ik weet niet eens wat hij heeft terug gezegd. Dat maakt ook niet uit. Ik voel me nu in ieder geval stukken beter als vanmorgen en dat komt vooral omdat ik met Wiljo een goed gesprek heb gehad over wat er nu gaande is. Het gaat er namelijk niet om wat ‘ik’ wil, maar om wat er op zielsniveau voor mij in de planning ligt. Ik maak het mezelf vreselijk moeilijk doordat ik controle wil hebben. Mijn ego haalt me volledig uit mijn zeropoint. Je weet wel dat punt waarop alles mogelijk is omdat je volledig in het NU bent, vanuit je hart. Het punt waarin wonderen zich moeiteloos voltrekken.

Alice in Wonderland
Van de week had ik een bijzondere ervaring. Ik voelde mij een dag lang als Alice in Wonderland en was volkomen in lijn met het magische universum. Wat een heerlijk gevoel en alles ging zo… moeiteloos. Het begon de avond ervoor in bed met een gedicht dat me werd ingefluisterd. Ik was een boekje aan het lezen van Drunvalo Melchizedek: Living in the Heart. Momenteel lees ik bijna niets meer. Op de een of andere manier heb ik een ‘informatiestop’ en een punt van verzadiging bereikt. Een vreemde gewaarwording, want ik las altijd alles wat los en vast zat. Vooral op het gebied van bewustzijnsgroei en ‘nieuws achter het nieuws’. Toen ik dit besprak met mijn club (want ik was hier een beetje bezorgd over) zeiden ze:

‘Wees niet bang: alle informatie die voor jouw taak en ontwikkeling belangrijk is komt vanzelf jouw kant op. Soms zelfs uit onverwachte hoek…’.

Onverwachts was het zeker. Dat boekje van Drunvalo staat al drie jaar ongelezen in mijn kast. Ik heb wel eens een poging gewaagd, maar het bleef nooit ‘plakken’. Er was geen aantrekkingskracht. Laatst liep ik langs de boekenkast in mijn kantoor, ik kreeg een beeld te zien van het boekje en ik pakte het uit mijn kast. Voilà, het was tijd voor nieuwe informatie.

Toen ik dinsdagavond in bed het boekje begon te lezen, werd ik zo blij. Dit had ik net even nodig. Drunvalo beschrijft welke wonderen er gebeuren als je leeft vanuit je hart. Voor een moment voelde ik tot in de diepste cellen van mijn lichaam, dat ik tot alles in staat ben, dat ik wonderen kan verrichten en dat ik mijn hemel op aarde kan creëren. Dat ik het al doe. NU.

Bevrijd van alles
Als ik er weer aan denk, voel ik zo de zorgen van mijn zelfgecreëerde illusies van mijn rug afglijden. Het zat gewoon in mijn hoofd. In mijn gedachten. Maar ik ben niet mijn gedachten! Als ik leef IN mijn hart, dan ben ik bevrijd van alles, dan ben ik 'divine' (vind ik mooier klinken dan 'goddelijk'). Nee, ik ben niet aan het hallucineren. Het was zelfs zo dat ik ineens in mijn hoofd het korte gedicht A Miracle hoorde. Ik moest er als de kippen bij zijn om het op te schrijven; het ging zo snel.

Mediteren
Wat kan ik doen om zo lang mogelijk in dat zeropoint te blijven? Door controle los te laten. Oké maar HOE laat ik controle los? Daarvoor zijn talloze manieren. Maar ik werd steeds in de richting van mediteren geduwd. Vooral de laatste paar dagen, toen ik de feeling weer een beetje kwijtraakte met mezelf en daarboven. Door mijn angsten. Die heel begrijpelijk zijn. Diep van binnen weet ik al langer dat mediteren voor mij goed zou werken. Op de een of andere manier heb ik er echter altijd een beetje weerstand tegen gevoeld. In mijn volgende column ga ik daar dieper op in. Dit weekend kwam er namelijk zomaar iets uit de lucht vallen. Weer zo’n teken van boven waardoor je weet: ik word geleid.

Maar daarover dus volgende week meer….

Liefs Tessa