‘Er zijn zoveel dingen die ik U zou willen vragen,
maar eigenlijk vraag ik me alleen maar af wie ik nu echt ben.’

- Tessa, dagboek 19 juni 1999

Ik had nooit kunnen vermoeden, toen ik dinsdag de zolder op ging, dat ik praktisch mijn hele ‘vorig leven’ zou weggooien. Laat staan dat ik nadacht over de diepere, symbolische betekenis erachter en de grote impact die het op mij zou hebben.

Jeugdsentiment
Mijn dochtertje vindt momenteel de dvd van My Little Pony helemaal geweldig. Jeugdsentiment voor mij, want ik had als klein meisje tig van die kleurrijke plastic paardjes. Compleet met stal en kleertjes. Het leek me dat ze er nu wel groot genoeg voor was. Toen ik eenmaal met die doodenge vlizotrap naar boven was geklommen, trof ik van alles aan, behalve My Little Pony’s. Mijn hemel; wat een bende op zolder. Zeker de helft kon gewoon weg. Op zich hecht ik niet zoveel aan spullen van vroeger, maar dat was niet te zien.

Zo schreef ik op de lagere school altijd brieven met vriendinnetjes; alle communicatie over onze ‘geheimen’ nam maar liefst een grote boodschappentas en drie schoenendozen in beslag. Voor de middelbare school idem dito. Roddels, geheime wc-clubjes, het natekenen van docenten, gedichten. Ik kreeg ineens de onweerstaanbare behoefte om alles weg te pleuren.

Dat klinkt onaardig. Want het is toch juist leuk om dat allemaal te bewaren?

Dagboeken
Ik zag ook foto’s, heel veel foto’s van vroeger. Een fotoalbum van mij en mijn ex-man (ja, ik ben ooit getrouwd geweest), foto’s van onze huwelijksreis, vakantiefoto’s en natuurlijk jeugdfoto’s. Vreemd om mijn vader en moeder samen te zien; ze scheidden toen ik 13 jaar was. Ook de ‘modellenfoto’s’ vielen me op. Jee wat wilde ik graag fotomodel worden. Mijn vader was fotograaf en heeft eindeloos veel foto’s van me gemaakt. Maar ook anderen. Superleuk om terug te zien. Maar… het heeft me destijds wel een obsessie (‘ik moet en ik zal model worden’), een eetprobleem en superveel onzekerheid over mezelf opgeleverd.

En dan die dagboeken…
Twintig jaar van mijn leven staat op papier. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er drie boodschappen tassen vol zijn. Grappig was om te ontdekken dat mijn passie voor sterrenmensen al begon op mijn 13e. Dat was ik compleet vergeten, ik dacht dat mijn knoppen pas ‘aan’ gingen in 2006, toen ik www.niburu.nl ontdekte. Maar op 13 juli 1991 schreef ik:

‘We hebben het ook over ruimtewezens gehad. Tja, het klinkt belachelijk misschien, maar bedenk je eens: wij zijn zo gemaakt dat we op deze Aarde kunnen leven. Dan kunnen er toch ook wezens zijn, die kunnen leven op Pluto of Mars?  (…)Er zijn ware (met pen onderstreept) foto’s genomen van UFO’s en ze staan ook op film. Het kan natuurlijk ook nep zijn maar je hebt ook eerlijke mensen,  die echt serieus vertellen over wat ze gezien hebben.’

En ik dus niet van 'hier' ben
Weet je, het lijkt net alsof ik afgelopen week op zolder een overzicht te zien heb gekregen van mijn leven tot nu toe. Terwijl ik in mijn ‘vrije val’ (zie column ‘Alles is mogelijk nu niets zeker is’) zit. Mijn zeropoint – zoals Wiljo dat noemt. Beter had de timing niet kunnen zijn. Het lijkt ook net alsof mijn leven, nu pas echt is begonnen. Alsof ik nu de volwassenheid en de rijpheid als mens heb bereikt om datgene te doen waarvoor ik hier ben gekomen. Dat klinkt gewichtig. Alsof ik met ‘een opdracht naar de Aarde’ ben gekomen en ik dus niet van ‘hier’ ben. Het bizarre is: dat is ook zo. Ik heb het altijd geweten, maar ik was het vergeten. Omwille van de Weg. Ongetwijfeld geldt dat niet alleen voor mij.

Verwonderd
Gisterenavond – toen ik naar bed ging – besloot ik nog wat oude dagboeken door te bladeren. En ik kwam een dagboekfragment tegen uit 1999 (ik was toen 20 jaar) dat alles van toen - hoe ik me voelde - in één klap samenvat. De eenzaamheid, de wanhoop, de frustratie. Eigenlijk ben ik verwonderd over wat ik toen al aanvoelde, maar niet snapte. Bluh ik voel me nu ook gek terwijl ik dit schrijf. Alsof ik het weer even herbeleef. Duidelijk uit het fragment wordt dat wat ik gevoelsmatig wilde, niet resoneerde met de wereld waar ik in leefde:

‘Wat blijft er van mij over als alle verwachtingspatronen uit de maatschappij niet meer in mijn kop zitten? (…) Eerst dacht ik: ‘Het is een fase waar ik doorheen moet. Maar ik denk dat het ook wel in mij zit om anders te zijn. Het is nu al zo lang dat ik me zo voel. (…) Ik leef in een wereld die ik niet kan begrijpen. Waarom denkt niet iedereen over het leven, zoals ik dat doe? Dan zou er geen oorlog zijn en geen ellende. Alleen maar liefde en respect.’

Dit stukje ontroert me:

‘Mijn borst doet me pijn bij het ademen (…). Wanneer zal ik me echt rustig voelen van binnen? Soms kan ik wel janken! Mijn leven is mooi en goed, echt waar – maar er klopt iets niet. Ik voel me zo een vreemde in mijn eigen leven!’

Inmiddels stromen de tranen weer over mijn wangen. Het is gewoon een lange weg geweest om tot hier te komen, en dan nog maar aan het begin van alles te staan.

‘Ik werk bij de krant, maar wil ik wel een journalist zijn? Ik zit hier dus weer gewoon te huilen. Soms voel ik me echt heel wanhopig. Dan kan ik wel tot God uitschreeuwen: ‘Waarom helpt U mij niet?!’ Ik ben echt enorm verdwaald. Ik weet niet wat ik wil en de wereld komt op mij zo slecht over, dat ik er niet eens aan mee wil doen.’

Ik besluit:

‘Ik leef niet voor de materie, het kan me allemaal gestolen worden. Ik leef voor God. Maar dat maakt het soms zo moeilijk, omdat ik God niet altijd kan begrijpen. Dus duik ik straks maar weer die grote zee in en probeer ik mijn hoofd boven water te houden en dan hoop ik dat God mij ziet zwemmen en dat hij me komt helpen. Lieve God, geef mij de kracht om door te gaan met zoeken en te vertrouwen op Uw liefde.’

Puzzelstukjes
Het is allemaal goed gekomen. Met vallen en opstaan heb ik de weg gevonden die mij naar mijn waarheid heeft geleid. Alle puzzelstukjes zijn in elkaar gevallen; waarom ik zo van schrijven houd, mijn interesse in spiritualiteit, het verlangen op de voorgrond te treden (ik verwarde dat lange tijd met model willen worden), het vreemde gevoel over wie ik ben, het ontdekken van ‘het nieuws achter het nieuws’, mijn honger naar allerlei informatie over ‘de sterren’ en de bijzondere tijd waarin we leven, andere mensen willen inspireren en informeren, de ongelooflijke honger naar een ruimere werkelijkheid (vooral dat zelf willen ervaren), mijn gevoel van ‘heimwee’ naar Thuis, mijn herinneringen aan de sterren.

Ontmoeting met een engel
Het is heel bijzonder wat er nu gebeurt. Vorige week schreef ik toch dat ik een engel had ontmoet? In deze context wil ik daar graag wat meer over vertellen. Het heeft alles te maken met het loslaten van de ‘oude ik’ en de verschuiving naar de ‘nieuwe ik’. Die verschuiving, daar zit ik middenin. De wereld, het universum liggen voor me open en ik kan me volledig wijden aan datgene wat ik hier kom doen: mensen informeren & inspireren en hen vertellen over mijn Weg. In de hoop dat mensen het aandurven hun eigen hart te volgen, te worden wie ze werkelijk zijn, te geloven in hun eigen kracht en grootsheid en te weten dat er altijd hulp is. Heel veel (‘We zullen er alles aan doen om jullie Thuis te brengen’, hoor ik in mijn hoofd).

Ik kreeg het bloedheet
Zelf had ik nog nooit een engel ontmoet. De eerste keer wist ik ook niet dat ik te maken had met een engel, dat ontdekte ik toen ik aan Wiljo vroeg wat het was. In december ging ik op een avond naar bed en in de badkamer kreeg ik ineens het gevoel alsof er een andere energie in mij stapte. Niet zomaar een energie maar… wow! Ik overdrijf niet: de zweetdruppels rolden letterlijk van mijn rug. Ik kreeg het bloedheet. Ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest. Ik had wel vaker energieën gevoeld en opgepikt, maar dit had ik nog nooit ervaren. Ik durfde ook niet te vragen wat het nou was. Eerlijk gezegd vond ik het zelfs een beetje eng. Ik ben maar heel snel naar bed gegaan. Dit was iets dat ik wel aan Wiljo zou voorleggen.

De tweede ontmoeting
De tweede keer (16-01-2011) was weer op een zondagavond in de badkamer. Dit keer had ik voorkennis. Opnieuw voelde ik dat er een energie ‘in’ mij stapte. Of achter me stond. Het voelde exact hetzelfde als de vorige keer, alleen hield het langer aan en kreeg ik zelfs zweetdruppels op mijn benen. Toen zei ik tegen die engel: ‘Als ik zo in bed ga liggen, dan pak ik mijn dagboek. Als je dan een boodschap voor me hebt, dan schrijf ik het op.’

Zoals je misschien weet praat ik telepathisch met daarboven. Dat doe ik bewust sinds 2008, achteraf al langer. Sindsdien gaat er geen dag meer voorbij dat ik geen gesprekken met ‘daarboven’ voer. Ik zal daar snel meer over schrijven, want telepathie is een ‘universeel communicatiesysteem’ en wat mij betreft  één van de mooiste gereedschappen, die we tot onze beschikking hebben het leven mooier, magisch en gemakkelijker te maken.

Eenmaal in bed met pen en papier in mijn handen, voelde ik opnieuw die gigantische warmte; alsof de zon in mij begon te schijnen. In mijn hoofd ‘hoorde’ ik:

‘Lieve Tessa, dit keer kom ik bij je langs om je goed nieuws te brengen. Er breekt voor jou nu een tijd aan waarin je de vruchten mag gaan plukken van al je harde werk. Het is het begin maar wat een mooi begin.’

Aanmoedigen en complimenteren
De woorden in mijn hoofd bleven maar komen, heel helder en heel duidelijk. En wat waren het een lieve woorden! Zo zei de engel dat hij was gekomen om me ‘aan te moedigen en te complimenteren’. Hij onthulde iets over mijn taak en dat ik niet moet onderschatten hoeveel impact dit op de mensen zal gaan hebben. Vorige week vertelde ik dat ik soms bang ben dat ik niet genoeg geld zal verdienen of dat er niet genoeg werk op mijn weg komt. Ook die onrust haalde hij weg: ‘Er wordt voor jou gezorgd. Blijf rustig en kalm en open je armen om te ontvangen en te delen.’ Wat me ook enorm gerust stelde waren zijn woorden over mijn spirituele groei. Het gaat me namelijk niet snel genoeg =) Hij zei: 

‘Anderen zijn niet ‘beter’ of ‘verder’. Tessa deze tijd is voorbij. Je moet niet onderschatten waar jij staat in jouw ontwikkeling maar omwille van de Weg is niet alles toegankelijk. Dat komt. Onderschat dus nooit jouw spirituele gave. Alles wat te snel komt zou zijn doel missen. Maar… je zult zien… het komt. Alles loopt prachtig synchroon met het aardse proces.’

Negen vuilniszakken heb ik deze week bij het oud vuil gezet. Ik had die dag het idee dat ik letterlijk meer energie had gekregen. Alsof ik – door die spullen weg te gooien – oude energie uit mijn systeem had verwijderd. De energie van de ‘onzekere en eenzame ik’. Ik voelde me werkelijk bevrijd van mijn oude leven. De allerlaatste doos die ik weggooide was met oude kranten, die ik allemaal had volgeschreven toen ik nog bij de krant werkte. Helemaal onderin de doos vond ik een heel klein boekje met daarop de tekst: Veel Geluk. Het leek wel een knipoog van het universum. Het klopte allemaal gewoon precies. Het was perfect.

De laatste woorden van de engel waren:

‘Geniet van alle dingen die gaan komen. Jij en Wiljo gaan hele mooie tijden beleven. En de dingen mogen moeiteloos gaan. Blijf dicht bij jezelf. Bewaar je rust. Ook al zie jij het niet meteen… het komt en dat is mijn boodschap voor jou.”

Je hebt geen eigen interpretatie toegevoegd (daar ben ik vaak onzeker over – T). Je hebt het goed gedaan. Je bent een prachtige boodschapper, een prachtig sterrenkind. Ik heb je innig lief.’

Weet je… mijn wereld zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik kan niets anders zeggen dan: ‘Dag oude Tessa’. Hallo nieuwe Tessa. Laten we het avontuur aangaan. Ik ben er klaar voor.’