O jee. Ik heb plankenkoorts; koude handen, voel me rillerig, mijn hartslag is onregelmatig. 'This is the moment', galmt er ineens door me heen. Goh zong René Froger dat niet? Ik heb het idee dat ze me 'daarboven' een beetje pesten. Tsja humor hebben ze wel. Dit is voor mij inderdaad hèt moment: mijn 1e column op mijn nieuwe website. En... het is toch niet te geloven, ik word direct met mijn oude angsten geconfronteerd. Ik had deze column even uit mijn mouw willen schudden, maar ik blokkeer aan alle kanten. Terwijl het schrijven van columns voor mij net zoiets is als ademen. Als ik in de flow zit =)

Right on track

'Neem even afstand,' zegt Wiljo net tegen me door de telefoon. 'Het hoeft niet vandaag af. Er is geen deadline.' Poeh hé. Goed idee. Dat is inderdaad mijn oude stuk: het gevoel te moeten presteren. Het gevoel dat deze eerste column meteen moet 'vlammen'. Maar dat is niet de enige onrust die ik voel. Het is tevens een besef... een gigantisch groot besef en een 'Wow!'. Ik voel aan alles in mezelf dat ... dat het nu gebeurt. Ik overzie het plaatje van mijn leven tot nu toe. En ... het is ongelooflijk. Het is gewoon allemaal 'right on track'. Het is gewoon allemaal magisch. En door mijn ervaringen te delen, zul je zien: dat geldt ook voor jou.

Stiltemomenten

Net heb ik even afstand genomen. Sinds kort probeer ik meer stiltemomenten op te zoeken om uit mijn denken te stappen. Denken lijkt heel aards, maar in feite raak je juist los van de aarde. Ga je zweven als je teveel in je denken zit. Het haalt je bij jezelf vandaan, bij dat deel van jou dat alle antwoorden kent. Het haalt je uit het NU. En dat is in wezen het enigste wat je hebt: NU. Daarin vind je alles; alle inspiratie, alle magie, alle antwoorden. Dan ben je verbonden en niet versnipperd, niet op de solotoer, niet uit je kracht. Ik luisterde naar een rustgevend muziekje met galmende vrouwenstemmen. Ik focuste mezelf op mijn ademhaling en steeds als ik een gedachte had, liet ik het los. Ik zag toen het volgende:

Vlinder

'Ik zweefde in een ruimte en om mij heen waren vrouwelijke wezens. Ze bewogen rustig om mij heen en ontfermden zich over mij. Ineens werd ik in doeken gewikkeld. Liefdevol maar het had ook iets geks. Ik leek wel te veranderen in een mummie. Maar ik kon gewoon blijven ademen. Ik had het niet benauwd. Ik zag mezelf als een pop in een cocon en ik voelde hoe mijn lichaam veranderde. Je raadt het al: toen ik uit de cocon bevrijd werd (ik word gecorrigeerd; toen ik mijzelf uit de cocon bevrijdde) had ik de vleugels van een prachtige vlinder. De vrouwelijke wezens ontfermden zich weer over mij. Namen me bij de arm en samen vlogen we naar een soort tunnel van waaruit wit licht kwam. Aan het einde van de tunnel was een nieuwe wereld en in die wereld was ik vrij.'

Moeiteloos

Tevens 'zag' ik mijn website en mijn nieuwe column (deze dus) en met daarbij een foto van mij met een vlinder (!). Voor mij zijn dit soort momenten zo mooi. Ik sta er niet alleen voor. Ik word geholpen. Het kan en mag dit keer allemaal moeiteloos gaan. Dat is even wennen voor iemand die gewend is te strijden. Hard te moeten vechten om dingen te bereiken. De laatste maanden ben ik getraind in 'meer te doen, door minder te doen.' Dat is eigenlijk één van de eerste dingen die Wiljo mij aanreikte toen ik hem twee jaar geleden leerde kennen. En het is tevens één van de allermoeilijkste dingen. Vooral voor een controle freak als ik. Je wordt geconfronteerd met al je angsten en je wordt uitgedaagd te vertrouwen op je gevoel.

444

'Piep.' Hoor ik nu ineens. Mijn mobieltje licht op en geeft aan dat de batterij is opgeladen. Ik kijk op het schermpje en het is precies 14.44* uur. Weet je... op de een of andere manier geven 'ze' me steeds het gevoel dat het belangrijk is dat ik mijn proces en de boodschappen die ik doorkrijg en de beelden die ik 'zie', met andere mensen deel. Onderdeel van mijn plankenkoorts is ook zeker het idee dat ik opnieuw met de billen bloot ga. Hoewel ik er al ervaring mee heb, blijft het spannend. Een hele website met alleen maar mijn verhalen en dus mijn meest persoonlijke, universele ervaringen. Die ik eigenlijk niet eens allemaal met mijn vriendinnen deel, of thuis. Vergeet niet: ik zit hier gewoon alleen achter een pc. Weinig mensen in mijn omgeving weten dit van mij. Ik ben alleen open als dat zo voelt.

Geschenken

Ik wil mensen ook nergens van overtuigen. Je hoeft niets van mij aan te nemen. Ik weet nog goed... Het was één van mijn eerste telepathische gesprekken met 'daarboven'. Aan de ene kant vond ik het heerlijk om openlijk te schrijven over mijn ervaringen, maar ik vond het ook doodeng. Wat ze toen zeiden was: 'Doe dat alsjeblieft Tessa (dat delen - T.). We hebben zoveel geschenken te geven, aan jou en aan de mensheid. Als jij ze in ontvangst neemt, doe je dat ook voor heel veel andere mensen. Het is belangrijk, juist nu.' Wat me net dat laatste duwtje in de rug gaf voor het maken van deze website, was het aantal overweldigende reacties dat ik kreeg op mijn laatste columns. Mijn mailbox stroomde vol met allerlei mooie reacties. Dusssss.... hier ben ik dan met The Universe is Magic, and so are YOU.

Geniet ervan!

Dat doe ik ook =)

Liefs Tessa

Noot redactie:

Tessa heeft een nieuwe website waar ze haar columns zal publiceren.