(dit is deel 8 van het manuscript dat 9 delen kent)

Ik kom aan het eind van mijn manuscript. Van verontwaardiging keer ik terug naar dat wat altijd is: de Liefde. Elke cyclus leidt uiteindelijk tot de liefde. Het kan niet anders. Waarom? Dat ga ik in dit stuk proberen te beschrijven.

Er zijn mensen die geloven in reïncarnatie. Ik geloof daar ook in. Eerst was het de wet van behoud van energie die door de natuurkunde is ontdekt, maar later, toen mijn spirituele inzichten rijpten, kreeg deze wet meer betekenis. Ik het vele reïncarnaties meegemaakt. Ik ben een oude ziel. Met sommige van mijn 'voorgangers' heb ik contact gehad, zoals de Chinese arts uit Quizhou en Quazu, een Maya-hogepriesteres. Ik heb mensen ontmoet in mijn leven die mijn zoon zijn geweest of echtgenote. Ik heb ook mijn moeder uit een vorig leven ontmoet. Dat klinkt allemaal fantastisch en is dat ook en tegelijkertijd iets wat ik normaal ben gaan vinden. Het zijn mijn soulmates uit dit leven.

Reïncarnatie bestaat omdat energie niet verloren kan gaan. De ziel blijft bestaan en kan kiezen voor een nieuw leven op aarde. Sommigen geloven dat zielen van een andere planeet reïncarneren op aarde en waarom ook niet. Wellicht kom ik ook van de Pleiaden. Er gaat altijd iets resoneren als ik over de Pleiaden hoor. In een visioen ben ik er volgens mij ooit eens geweest en het voelde als thuiskomen. Voor mij zijn deze ideeën een bewijs dat energie niet iets is dat zich beperkt tot de aarde, maar het hele Universum omvat.

Elke cyclus leidt tot de liefde.

Ons leven bestaat uit cycli. Wij beseffen niet dat wij continu geboren worden, dood gaan en weer opnieuw geboren worden, ook in één leven. Elke fase van je leven, van kind, naar puber, naar jong volwassene, naar rijpe volwassene, naar bejaarde, zijn cycli waar iets dood gaat en plaats maakt voor iets nieuws. Het bestaat in de seizoenen. Het bestaat in de maandcyclus. Het Universum is één grote cyclus van geboorte (big bang), dood (samentrekking? implosie?) en wedergeboorte (big bang). Alles is als in en uit ademen. Er wordt niets voor niets zoveel waarde gehecht aan de ademhaling in yoga en meditatie. Onze ademhaling is onze meest elementaire herinnering aan God.

Elke cyclus leidt tot de liefde.

De eindtijd waarin we nu leven is onderdeel van een grote cyclus van duizenden jaren. We naderen de dood om straks opnieuw geboren te worden. We hoeven niet bang te zijn voor de dood omdat de dood niet bestaat, maar slechts een transformatie is van de ene vorm van energie in de andere. Deze transformatie beleven we nu. De wereld die wij hebben opgebouwd is langzaam aan het eroderen. Het schudt in haar voegen om binnenkort in elkaar te storten. Maar wees niet bang want het betreft slechts de dood van een illusie. Wat we achter die illusie zullen vinden is pure en onvoorwaardelijke liefde.

Elke cyclus leidt tot liefde.

En ik voltooi met dit achtste deel van het manuscript ook een cyclus. Voordat ik begon was ik bang. Bang om voor gek verklaard te worden. Voordat ik begon was ik boos. Boos op het systeem dat mij heeft doen lijden. Ik heb je verteld hoe vaak ik niet tegen het systeem ben opgebotst omdat ik anders ben en de dingen anders wil doen. Een stuk in mij was bezig met doodgaan, namelijk mijn angst voor instanties en de status quo die van mij een slachtoffer proberen te maken. De dood van deze angst en boosheid gebeurde toen ik begon te schrijven en door het schrijven werd ik opnieuw geboren. Ik heb een genezingsproces doorgemaakt en nu ik hier ben, weet ik dat elke cyclus leidt tot liefde.

Wat bedoel ik daarmee? Dood en wedergeboorte betekent dat het Universum je de gelegenheid geeft een beperking of patroon achter je te laten. Het is een daad van onvoorwaardelijke liefde. Het verzet daartegen is onze worsteling met deze liefde die wij uiteindelijk niet kunnen winnen, wel eindeloos uitstellen. Dat liefde overwint is een daad van onvoorwaardelijke liefde. Wordt uiteindelijk het verzet gestaakt, dan stort de liefde zich in al haar glorie over je heen. Dat is een daad van onvoorwaardelijke liefde. Momenteel ben ik op dat punt beland. En weet je wat die onvoorwaardelijke liefde mij laat zien? Mijzelf. Mijn Ware Zelf, degeen die ik altijd al ben geweest, in dit leven en alle vorige, inclusief die op de Pleiaden. De Ware Zelf (je kunt haar ook 'ziel' noemen) kent net zomin angst als alle antwoorden. Het Ware Zelf kent wel vertrouwen, nieuwsgierigheid en onvoorwaardelijke liefde voor het zelf en alle anderen. Dat is een daad van onvoorwaardelijke liefde. En daarom leidt elke cyclus tot de liefde. En die liefde ben jij zelf in je meest pure vorm.

En nu snap ik waarom de voorouders van de Indianen ons zeggen dat we de eindtijd moeten vieren. Ik zag het op een filmpje over 'little grandmother', een jonge Amerikaanse met exceptionele gaven die nu een belangrijke sjamane is voor een aantal Indianenstammen. Als de liefde uiteindelijk overwint is dat geen feest waard? Bedenk dat al die moeilijke momenten die wij als nieuwe mensen hebben moeten doormaken om te transformeren. Alle oude patronen waar we door heen moeten gaan, alle angst die we recht in de ogen aankijken. Alle onbegrip die we wellicht van onze naasten krijgen. Alle lichamelijke verschijnselen van hoofdpijn, verminderd zicht en het gevoel dat je gaat flauwvallen. Onze toegenomen sensitiviteit en hoe verschrikkelijk dat kan zijn als we ons, met deze gevoeligheid in grote menigten begeven. Dat alles leidt tot de liefde. Mooi! :)

Ik wens jullie allen een boeiende eindtijd toe en ik hoop jullie aan de andere kant te mogen ontmoeten.

En dan nog dit. Ik zocht het originele filmpje dat ik heb gezien over 'little grandmother' op youtube op, maar kwam op een nog beter filmpje. Een filmpje dat naadloos aansluit op mijn verhaal, op mijn hele manuscript en vol hoop en liefde zit. Ik vind dit een prachtig teken dat het manuscript klaar en geslaagd is. Zie het filmpje hieronder. Het is ondertiteld, dus iedereen kan het gaan zien.

Met alle liefde,

Angela Wende

Attentie: aquariusage.com