Ieder mens heeft zich wel eens de grote vragen des levens gesteld. Wat gebeurt er met ons als we doodgaan, is daar een belangrijke van. In het grootste gedeelte van de wereld gelooft men in reïncarnatie (Latijn: carne ="opnieuw in het vlees"). Bij ons in het Westen waren de van oudsher overheersende religies anders ingesteld en werd reïncarnatie en wordt het nu ook niet als vanzelfsprekend gezien. In het Westen is echter de wetenschappelijke methode ontwikkeld. Deze methode stelt ons in staat om goed onderzoek te doen waarmee we kunnen kijken of een denkbeeld als reïncarnatie ook door objectiviteit en rationaliteit ondersteunt wordt of dat het hierdoor juist wordt verworpen.
Is het dan niet interessant om deze methode los te laten op de eeuwenoude vraag of er leven na de dood is? Dit is precies wat het boek: "Honderd jaar onderzoek toont aan, de dood is niet het einde." geschreven door Ian Currie (ISBN 9032501194) heeft gedaan. En de resultaten zijn verbluffend. Er is de afgelopen honderd jaar veel wetenschappelijk onderzoek gedaan naar zaken als sterfbedvisioenen, bijna dood ervaringen, herrineringen die lijken voort te komen uit vorige levens etc.
Uit deze wetenschappelijke onderzoeken blijkt tevens dat de scheiding die vaak wordt gezien tussen wetenschap en bepaalde vragen des levens elkaar helemaal niet bijten maar juist prachtig aanvullen.
"Een ‘bijna-dood ervaring’ is een authentieke ervaring die niet is te herleiden tot fantasie, psychose of zuurstoftekort. Het verandert mensen blijvend. Volgens Van Lommel is de heersende, materialistische visie van artsen, filosofen en psychologen op de relatie tussen hersenen en bewustzijn te beperkt om het verschijnsel te kunnen duiden. Er zijn goede redenen om aan te nemen dat ons bewustzijn niet altijd samenvalt met het functioneren van onze hersenen: het kan ook los van ons lichaam ervaren worden."
Een andere niet wetenschappelijke tekst over de stadia tussen de dood en wedergeboorte komt uit het Tibetaanse Boedhisme en draagt de titel: The Tibetan Book of the Dead. Dit boek omschrijft nauwkeurig wat voor stadia een overleden persoon doormaakt voordat hij in een nieuw lichaam incarneert. Over dit boek zijn ook verscheidene documentaires te vinden.
Wie zich met een open vizier en een nuchter verstand inleest in de beschikbare literatuur gebaseerd op wetenschappelijk experimenten staat in voor een interessante en leerzame reis. Wat helemaal interessant is om eens over na te denken is wat voor consequenties dit heeft. Wat als we erachter komen dat we daadwerkelijk eerder geleefd hebben en ook na dit leven nog een aantal keer terugkomen. Verandert dat onze levensinstelling, worden we juist luier of gaan we ons leven met minder angst en met meer verantwoordelijkheid tegemoet?
Het leven als een plek om lessen te leren om zo verder te groeien spreekt in ieder geval aan, het is echter aan ieder individu zelf om het antwoord te vinden op deze vragen door zichzelf te verdiepen in dit soort zaken. Voor de mensen die zichzelf afvragen of je jezelf eerdere levens kunt herinneren kan de volgende oefening waarin je zelfregressie kunt doen wellicht uitkomst bieden. De mooiste samenvatting van het leven, (niet noodzakelijk een ware samenvatting) die ik tot nu toe ben tegengekomen is de onderstaande spreuk:
Life is the school,
Love is the lesson.
Bron: mensenrechten.org