Het leven is illusie. De oude Grieken wisten dat al. Alles komt voort uit gedachten, gedachten krijgen vorm. Vroeger duurde het vaak even eer onze wens uitkwam. Steeds sneller echter wordt wat we denken gecreëerd. Met de keelchakra wordt namelijk ook dit principe geactiveerd bij talloze mensen.

Het creatieproces geldt voor positieve creaties, en ook voor negatieve creaties.

Je gedachten komen uit.

Een moeder vertelde me deze week dat haar kind tot haar ergernis bij elke vraag over de aanstaande vakantie met een negatieve reactie kwam: ‘dan zie ik mijn vriendje niet meer.’ ‘Dan kan ik niet met onze pony rijden.’ ‘Dan kan ik niet mijn Hyves account bijhouden’, etc.

Soms hebben kinderen een voorkeur voor een positieve kijk op de dingen. Maar soms ook is er een voorkeur om eerst alle minpunten aan te halen. De vakantie kan nooit leuk starten op deze manier. Het resultaat is dat haar kind iedere avond slecht in slaap komt. Het helpt dan om aan de leuke momenten die er waren in een vorige vakantie terug te denken. Bijna 100 procent kans dat je jezelf een goed gevoel kunt geven over de aanstaande vakantie. Als ouder kun je het best de momenten bevestigen dat je kind positief tegen dingen aankijkt en niet te veel ingaan op de negatieve kijk.

Nogmaals: je gedachten komen uit. Je kunt de hemel bedenken, of de hel.

Dat dit ook op een ander vlak zo is ervoer ik deze week. Want ik werd meerdere keren gebeld door wanhopige mensen die entiteiten zien of voelen en angstig zijn daardoor.  Volgens een jonge vrouw wordt ze regelmatig lastig gevallen door buitenaardse wezens. Mijn opmerking hier was: alles dat niet in onze dimensie zichtbaar is, is buitenaards. Het zijn gedachtevormen. Maak jezelf niet bang door aan ‘ontvoerders’ te denken. 

Diverse kinderen durfden niet te gaan slapen na het kijken naar een programma over het zesde zintuig.

Ik stond voor een dilemma. Als ex-verpleegkundige in de psychiatrie heb ik veel ervaringen gehad met psychotische mensen en ik weet: pure angst is vreselijk. Ik bevestig liever niet dat er entiteiten zijn. Daar ben ik heel eerlijk in. Op deze wijze bevestig ik een magische wereld die er voor mij echter niet is. Hij is er echter wel voor de ander, omdat deze wereld tot stand komt louter door de eigen gedachten.  Maar ook door de gedachten van anderen... Alles wordt bedacht door onszelf en anderen: ook films, boeken, games...

Hoe kun je een meisje van elf helpen in zo’n geval? Als ik mee ga in haar ervaringen dan bevestig ik haar dat er entiteiten zijn. En wiens werkelijkheid is de werkelijkheid? Er is een hype gaande: entiteiten zien is/wordt een issue. Tekenfilms, programma’s zoals het zesde zintuig, ze worden grif bekeken. Ook door de kinderen. Maar helpen we de kinderen daarmee?

Simone van elf kon dus weer niet slapen. ’s Avonds om half tien belt haar moeder, een tijdstip waarop ik normaal gesproken zou zeggen: ik bel u terug. Maar ik vraag Simone aan de telefoon, want ik voel dat ze het even niet meer weet. Paniek maakt zich van haar meester. Zodra ze de trap oploopt wordt ze zo bang. Ze heeft samen met mama gekeken naar de verschillende programma’s op de tv, o.a. van RTL 4, het zesde zintuig en Uri Geller, de mentalist. Ze was altijd al gevoelig. Zich meer bewust van het onbewuste. Ze lijkt tussen de regels door te kunnen lezen en leest aan gezichten af hoe iemand zich voelt of voelt de sfeer goed aan. Maar nu lijkt er een poortje te zijn geopend waar ze geen grip meer op heeft. Ze is groot voor haar leeftijd. Er wordt soms al op volwassen manier met haar gesproken. Misschien is ze daardoor te hoge eisen aan zichzelf aan het stellen, wie weet...

Haar ouders zijn gescheiden, dat verliep niet van een leien dakje.  Ze heeft het er bar moeilijk mee gehad. En nu is 5 maanden geleden de broer van haar moeder overleden.

In gesprekken hoort ze tantes en ooms over haar oom spreken. Tantes zeggen: ik voel zijn aanwezigheid nog zo sterk! Of: de klok stopte met tikken, en even later hoorde ik dat hij was overleden. Simone neemt het letterlijk, want ze is pas elf!

Ook volwassenen zijn vaak op zoek naar tekenen.

Het hevige gemis van een dierbare wakkert een gevoel van nog een verbinding willen hebben aan. Het vasthouden van een overledene gebeurt op een magische wijze: door te letten op de magische gebeurtenissen: een roodborst die steeds op hetzelfde tijdstip aan het raam tikt. Een muzieknummer dat plotseling wel heel vaak op de radio wordt gedraaid en de lievelingsmuziek was van de overledene. We dragen allemaal een magisch denkend kind met ons mee. Dat is het kind dat we ooit waren en de vulkaanuitbarsting op IJsland ziet als een aanwijzing van het eind der tijden. Of letterlijk leest als er in de Bijbel staat, ‘....er waren Reuzen  op aarde destijds’. (Genesis) 

Gedachtevormen blijven een poosje actief tot ze volledig vervliegen en in het niets –of zo je wilt in het Al- opgaan. Ze zweven door de lucht en je ontmoet er altijd een paar op een dag. Soms heel veel, al naar gelang waar je bent. Een jongetje zei ooit tegen me: waar gaan je gedachten heen als je ze hebt gedacht?

In de lucht zei ik toen maar.  Uiteindelijk vervliegt zo’n gedachtevorm. Hij gaat volledig op in het grote geheel, dat ik graag God’s adem noem.

Paulus zegt ergens aan het eind van het nieuwe testament: Het kwaad zit in de lucht.

Wat je denkt zweeft rond, totdat God’s adem zich erover ontfermt. Als het kwaad in de lucht is, kunnen we het goed er tegenover zetten door positief te denken! Zo kunnen we het kwaad neutraliseren.

De mens kreeg talenten.

Een van die talenten is om magisch te creëren. Een ander talent is om realistisch te kijken naar de dingen. Ik heb Simone’s moeder gevraagd even geen magische gedachten meer prijs te geven aan haar dochter en een poosje de programma’s van Char, Geller en anderen links te laten liggen. Doe aardse dingen met haar, ga wandelen, ga tuinieren, ga swingen of zingen. En neem mooi afscheid van jullie dierbare door het een plek te geven. Door een ritueel te doen samen, naar het graf te gaan en een bloem neer te leggen. Nog eens samen te praten wat je nog had willen zeggen, maar het nu niet meer te kunnen zeggen.

Je houdt een overledene in gedachten levend. Of je doet dat op positieve wijze en neemt gaandeweg echt afscheid. Of je houdt vast, en laat de energie die achterblijft (alle gedachten, ideeën en dergelijk van de overledene) steeds intact of maakt het zelfs groter. Een kind help je in dit geval vooral door zelf realistisch te zijn.

Ik vertelde Simone wat ik hierboven beschrijf. Ze snapte het. Ze mocht van mij een koepel van gouden licht bedenken over haar huis. Ik liet haar alle indrukken die niet van haar zelf waren, uit haar eigen bewustzijnsveld te laten stromen (de Energy Switch). Haar aura (ook een ander woord voor ademtocht) voelde luchtiger aan daarna,  niet meer zo zwaar. Toch wel een beetje magische oplossing dus. Maar tot op zekere hoogte. Een magische bedachte kwade wereld kan ook alleen met magie worden opgelost. Rawling, de schrijfster van Harry Potter wist dat als geen ander...

Ik wens je veel moed en wijsheid

Sylvia Van Zoeren