Een vriendin vertelde dat ze naar een reïncarnatietherapeut was geweest en hoe bijzonder het was. De man brengt je een paar uur lang terug naar vorige levens en de tijd daartussen.

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik maakte een afspraak. Een vriendelijke heer met baardje ontving me in een mooie villa en ik mocht op een keurig bed gaan liggen.

Hij telde snel van vierenvijftig steeds verder terug in mijn leven en ik zag mezelf als tienjarige in bed boekjes lezen. "Wat doe je?" vroeg hij. "Boekies lezen"... hoorde ik mezelf zeggen met een kinderlijk stemmetje. "Wat voor boekjes?" "Stripboekies."

Terug in de tijd en verder en verder... tot ik mezelf terugzag als jongetje in een smal steegje in Amsterdam., spelend met een kruiwagentje. De zon scheen en ik voelde me heerlijk en het leven was vol beloften. Mijn moeder zag ik zitten in een hoekje van een donker, grauw kamertje. Daarna zag ik mezelf werken op een kantoor.

Een kale saaie ruimte en ik haatte het. Maar ik bleef. Jaren en jaren op dat kantoor.

Ik hoorde mezelf steeds zeggen: "Nah, is dat 't nou? D'r is niks an."

Tot ik stierf.

Ik kwam in een mist en dat duurde erg lang. Tot de mist optrok en ik naar mijn leven kon kijken. Ik zag alle gemiste kansen. Ik had alleen maar naar buiten hoeven lopen en was vrij geweest. Ik had alleen maar wat fruit hoeven inkopen en verkopen op de markt of lopen tot ik bij een boerderij kwam en mijn diensten aanbieden en dan weer verder. Ik had zo die deur uit kunnen lopen, maar deed het niet. De mogelijkheid kwam niet in me op. Ik voelde zo'n spijt in me opkomen. Een vlammende pijnlijke spijt. Ik had mijn leven verpest. Achter me hoorde ik stemmen die zeiden: "Je hoeft niet zo te treuren, je bent oneindig en je kunt elk moment nieuwe keuzes maken" Op dat moment nam ik me voor in een volgend leven het zo interessant mogelijk te maken. Dat gaf ruimte.

Dat was het. Geen interessante koningsverhalen of slavernij of oorlogen... nee, een doodsaai leven. Toen ik naar huis reed voelde ik me zalig. Als dit het volgende leven is dan heb ik het inderdaad zo interessant mogelijk voor me zelf gemaakt. Ik geniet van elke dag. En ik kan me vele momenten herinneren dat ik dacht: "Ik hoef hier niet te blijven, ik kan zo de deur uit lopen." Niet voor niets heb ik tot mijn vierentwintigste vierenvijftig baantjes gehad op diverse kantoren alvorens ik ging studeren. Nog een flinke dip voor mijn dertigste en daarna koos ik voor een zeer interessant leven. Eerst als shiatsumasseur en vervolgens als trainer en coach. Mijn zoektocht werd een openbaring. Er is zoveel meer te beleven dan ik ooit dacht en dit leven levert me zoveel waardevolle momenten en ontmoetingen op dat ik er over kan blijven schrijven.

De volgende dag fietste ik naar mijn geliefde Vondelpark en op het terras zat iemand die ik al jaren ken. Ze zat wat somber voor haar uit te staren. Ik vertelde haar het verhaal van mijn reis in de tijd. Ze klaarde helemaal op. "Verhip" zei ze. "Dat is precies waar ik tegen aan hik. Ik werk al vijfentwintig jaar bij hetzelfde bedrijf en ik wil al jaren weg. Wil iets anders doen waar ik ook voor heb gestudeerd maar ik durf niet. Dit is het... ik hou er mee op!" Een paar dagen later kreeg ik een mail dat ze ontslag had genomen. Nu krijg ik mails van haar van overal vandaan waar ze haar huidige werk doet.

Zo zie je maar... waar of niet waar, het is altijd ergens goed voor.

© Marja Ruijterman