Veel van de problemen die wij in ons leven tegenkomen hebben we, vaak onbewust, zelf gecreëerd. Ik vind dit één van de meest moeilijke lessen die ik moet leren. 't Is zo makkelijk een ander de schuld te geven.

"Ik heb er niet voor gekozen om een burn-out te krijgen!"

"Het was niet mijn schuld dat die belangrijke operatie in juni niet doorging. De zorgverzekeraar heeft geblunderd, niet ik!"

"Ik heb er niet voor gekozen om in een verkeerd lichaam geboren te zijn!"

"Het is niet mijn schuld dat......."

We kennen het allemaal, bovenstaande verwijten en zonder veel nadenken nemen we ze voor waar aan. Ik ben er nu achter dat ik wel de verantwoordelijke ben voor mijn leven. En toch... als ik straks een reactie krijg van iemand die boos op mij is vanwege dit stukje en vertelt dat ze na een gezond leven met veel sport, een goede baan en een fijn gezin nu ongeneeslijk ziek is geworden, kan ik haar geen ongelijk geven. Zoiets overkomt je, daar kies je niet voor. Voor die mensen die mij dus straks willen schrijven, zeg ik alvast het volgende: het is mijn waarheid en mijn waarheid hoeft niet jouw waarheid te zijn. Het geeft wel aan hoe moeilijk de les is.

Afgelopen week zat ik niet lekker in mijn vel. Ik had in deze toestand een gesprek met een collega en zij hield mij een enorm grote spiegel voor. Ik zag mezelf, haarscherp, niet lekker in mijn vel, en wat ik zag deed mij schrikken. Een misnoegd, klein en bang mensje, helemaal opgegaan in haar grote ellende. Niets te zien van de Angela die ik zo graag mag. Ik ben het gaan onderzoeken, tot op de wortel, want ik ken deze buien en ik vind ze vervelend. Ik weiger te geloven dat ik zo ben. Zodoende kwam ik via allerlei omwegen op het scheppen uit. Ik heb mijn wereld zelf geschapen. De wereld is precies zoals ik wil dat het is. Als ik dat misnoegde, kleine en bange mensje bent, is de wereld vijandig en trek ik me terug. Zo heeft mijn leven er lange tijd uitgezien en ik was me onbewust van het feit dat ik die wereld heb geschapen.

Nu ben ik niet altijd zo. De laatste tijd ben ik eigenlijk weinig dat kleine, bange mensje. En het feit dat ik niet altijd zo ben, maakt het mogelijk om een krachtig 'NEE!' te zeggen tegen dit negatieve zelfbeeld. Dat heb ik gedaan. Systematisch ben ik elk beeld dat ik had gaan ontkrachten. Ik heb de successen van de afgelopen tijd opgeschreven én hoe ik in dat negatieve zelfbeeld deze successen interpreteer. Daar zat een groot gat tussen. De behaalde successen van de afgelopen tijd bestonden bijna niet meer in het negatieve zelfbeeld of waren de aanleiding voor zorgen en problemen. Dit inzicht was bijna even ontluisterend als de spiegel die mij die dag ervoor werd voorgehouden. Ook het idee: ik bèn succesvol en waardevol, kijk maar naar de feiten!

Toen ik mezelf vroeg waarom ik dit negatieve zelfbeeld gecreëerd heb, kwam er het volgende antwoord: omdat ik een schepper ben. Toen vroeg ik: maar waarom kies je dan voor een negatieve schepping? Het antwoord was: omdat een schepper schept en zich niet bezighoudt met of het negatief of positief is. De schepper is neutraal, heeft geen oordeel. Toen dacht ik bij mezelf: dan kan ik ook een positief zelfbeeld scheppen. Zo simpel is het eigenlijk. Ik kan niet stoppen met scheppen want ik ben een schepper. Wij zijn allemaal scheppers. Dus waarom niet een 'paradijs' scheppen?

Ik zit tussen oud en nieuw in. Oude patronen en levenservaringen enerzijds en nieuwe patronen en ervaringen anderzijds. Het nieuwe is veel leuker, positiever en creatiever dan het oude. Ik ben een nieuw mens geworden: vrouw, optimistisch, creatief, krachtig, vol liefde en overvloed. Maar regelmatig schiet ik terug in het oude, bijvoorbeeld als ik te maken krijg met een tegenvaller. Dan zegt het zelfbeeld: zie je wel, ik heb toch gelijk. Ik, als schepper, moet dus ervaringen creëeren die positief zijn. Het nieuwe is er maar nog niet stevig verankerd in mijn leven. Het is een nieuw patroon en nog niet goed ingesleten. Om deze reden publiceerde ik het gedicht 'Terugkeer' uit de Tao voor Vrouwen een paar dagen geleden.

Oude patronen zijn weerbarstig. Ze willen als het ware leven en niet ophouden te bestaan. Ze willen hun bestaan gelegitimeerd zien, keer op keer. Mijn oude zelfbeeld had vroeger een monopolie op mijn leven. Nu is dat monopolie afgebrokkeld en is er een nieuw en fris zelfbeeld voor teruggekomen. Beide zelfbeelden vechten om het bestaan. Ze kunnen er niet allebei zijn. Het nieuwe zelfbeeld is jong en onervaren. Het oude zelfbeeld is gepokt en gemazeld, het heeft 25 jaar ofzo bestaan. Het oude zelfbeeld is geniepig. Het sluipt stiekem mijn hoofd binnen en doet zo haar verwoestende werk en dat is: het nieuwe zelfbeeld geen kans geven te groeien, zich te ontplooien.

Gelukkig ben ik er nog. Ik heb de regie en kan zeggen: ik kies voor het nieuwe. Ik kies er voor het nieuwe te verzorgen zodat het kan groeien en sterk kan worden. Ik kies voor een rijk en liefdevol leven. Die keuze is alleen aan mij voorbehouden als schepper en... die keuze moet ik elke keer opnieuw bewust maken als het oude zelfbeeld de overhand dreigt te krijgen. Maar... het lukt me en zodoende kan het nieuwe daadwerkelijk groeien.

Het neemt niet weg dat, elke keer als het oude zelfbeeld mij weer heeft beetgenomen, ik het gevoel heb een beetje te falen. Daarom staat er in het gedicht 'Terugkeer' ook: 'Wees zachtmoedig voor jezelf'. Dat doe ik dan maar. 't Is je vergeven Angela.

Toen ik de werking van het negatieve zelfbeeld tot op de wortel aan het onderzoeken was, gleed de rusteloosheid en ontevredenheid langzaam van me af. Bij elk inzicht gleed het sneller weg totdat ik 'leeg' was. Geen malende gedachten meer had. Ik voelde hoe mijn lichaam zich ontspande en opgelucht adem haalde. Ik merkte dat alleen de afwezigheid van gedachten al genoeg was om mij een gevoel van geluk te geven. Als ik nu in de spiegel kijk, herken ik mezelf weer.

- Angela -

Attentie: aquariusage