De Amerikaanse psycholoog Walter Mischel deed in de jaren zestig van de vorige eeuw een van de fraaiste onderzoeken uit de psychologie. Kleuters van 4 jaar liet hij in een kamertje alleen, met op de tafel een schaaltje met een marshmallow, een zoet schuimpje, en een bel.

De kleuter mocht de marshmallow meteen opeten, maar, zo werd hem verteld, als hij even in zijn eentje zou wachten totdat Mischel terugkwam, kreeg hij nog een marshmallow. Kon het kind niet zo lang wachten dan hoefde het alleen op de bel te drukken, en Mischel zou terug komen rennen naar de kamer waarna de kleuter de marshmallow mocht opeten.

De meeste kinderen worstelden met het dilemma, maar hadden binnen drie minuten op de bel gedrukt en de marshmallow opgegeten. Sommigen hadden de marshmallow al binnen enkele seconden verslonden en waren de bel volledig vergeten. Een op de drie kleuters kon de verleiding echter weerstaan en wachtte, tot wel 20 minuten, tot Mischel terug was in de kamer. De kleuters werden gefilmd met een verborgen camera (zie voor beelden hartenziel.nl/marshmallow).

Veertien jaar later traceerde Mischel 653 ‘kleuters' van dit experiment, en onderzocht hoe hun leven sindsdien was verlopen. De verschillen waren verbluffend: kinderen met een groot vermogen om hun verlangen uit te stellen, bleken sociaal vaardiger, konden beter samenwerken, presteerden bovengemiddeld onder tijdsdruk en hadden meer zelfvertrouwen.

Kinderen die de verleiding niet hadden kunnen weerstaan (en de marshmallow snel hadden opgegeten), bleken thuis en op school vaker gedragsproblemen (frustratie, jaloezie) te hebben, waren besluitelozer, konden zich slechter concentreren en hadden meer moeite om vriendschappen te onderhouden. Mischel kwam door het experiment tot de slotsom dat degenen die goed kunnen omgaan met, wat hij noemde, ‘uitgestelde beloning' gemiddeld een succesvoller en gelukkiger leven leiden.

Bron / Lees verder: Hartenziel.nl