Ik heb een snelle geest. Intellectueel zou ik het niet noemen, want dat is een way of life, er zit een soort norm aan vast: de ratio domineert. Ik denk niet slechts rationeel, maar ook emotioneel en spiritueel. IQ, EQ en SQ zeg maar...

Wauw! Dat lijkt heel wat. 't Is ook heel wat. Maar in wezen is alle kennis tijdelijk, contextgericht en subjectief. Er bestaat zoiets als de waarheid van het moment. En die waarheid zal ook zeker waar zijn... op dat moment, in die context en in jouw belevingswereld. Kennis is dus relatief. Wat heb je dan aan kennis? Heel veel, maar dan vooral voor praktische zaken: je baan, in sociale gelegenheden, als consument, als burger, als professional enzovoort.

Steeds vaker leidt het vele weten en denken, IQ, EQ en SQ gecombineerd, bij mij tot één conclusie: ik weet eigenlijk niet veel. Daar sta je dan. Wat is dan het nut van denken? Dat is een lastige vraag. Ik geniet van het spel. Ik kan er enthousiast over worden en dat enthousiasme kan ik delen met anderen. Waarschijnlijk is dit proces er ook om uiteindelijk de absolute waarheid te leren kennen. Wat is dat, absolute waarheid?

Ik denk dat absolute waarheid die waarheid is die context, tijd en de subjectieve beleving overstijgt. Het is tijdloos en toepasbaar op de ontelbare situaties die wij meemaken in ons leven. Ik schrijf die waarheid toe als kenmerken van het Universum, want ook het Universum is tijdloos, contextloos en absoluut. Kunnen wij die waarheid kennen? Ik denk van niet. Kennen behoort tot de geest en ik denk dat onze geest die absolute waarheid niet kan bevatten. Daar zijn onze hersenen te beperkt voor.

Gek genoeg kan het wel ervaren worden. Die mogelijkheid om te ervaren heeft ermee te maken dat wij een ondeelbaar deel zijn van het Universum. We zijn gemaakt van elementen van sterren, kometen en planeten. Water, koolstof, zuurstof e.d. Er zit dus een mogelijkheid tot kosmisch bewustzijn in ons. In de vele mystieke stromingen binnen en buiten de (wereld)religies wordt dit kosmisch bewustzijn vaak beschreven. Zo komt het bijvoorbeeld terug in de kensho-ervaring uit het zen-boeddhisme (de verlichtingservaring). Ze noemen dat ook wel 'het absolute kennen', maar zeggen er god zij dank wel bij dat het absolute kennen niet de verlichting betekent zoals Boeddha die heeft gehad.

Zen slaat hier de spijker op de kop. Want, als een addertje onder het gras, sluipt hier weer het denken naar binnen. We proberen het te begrijpen. En daarmee in wezen ook te controleren en te beheersen. Maar de absolute waarheid is grenzenloos en dus niet te controleren of te beheersen. Ook mijn bovenstaande betoog is een (tijdelijke, relatieve en subjectieve) woordelijke weergave van iets dat veel groter is dan de woorden die ik gebruik. En daarmee zit onder mijn grasveldje ook dat addertje. Mooie beestjes overigens :).

Om terug te komen op iets dat ik eerder heb gezegd - steeds vaker kom ik tot de conclusie dat ik niet zoveel weet - wil ik je wat vertellen over de heilzaamheid van niet weten. Althans voor mij. Hoe verder ik graaf in de wondere wereld waarin wij leven, hoe simpeler ik word. Dat is een bevrijding voor mij. Het is als het ware een stapje terug doen van al je denken en ervaren en er eens naar kijken. Kennis wordt inderdaad relatief en daarom wat minder belangrijk. Daarmee creëer je een bepaalde openheid of vrijheid. Ik vind dat een prettig gevoel. Ik raak mijn weten dus niet kwijt, maar het wordt wat minder belangrijk. Vroeger was kennis voor mij vooral een manier om te laten zien dat ik iemand was. Het verschafte mij status.

Dat hoort bij jonge mensen met een goed stel hersens. Ik pik soms een gesprek van twintigers op in de trein. Zij geloven nog heilig in hun weten en intellectuele capaciteiten. Dat is goed zo. Dat hoort erbij als je in de twintig bent. Maar het denken en daarmee het proberen te controleren en beheersen van je leven is een illusie. Daar kom je dan later achter (als je er voor open staat). Verlossing van de noodzaak tot denken is dan een bevrijding. Je staat meer open voor je medemens die een andere mening is toegedaan en je gaat je eigen denkproces en ervaringen meer zien als een spel. En van dat spel kan genoten worden.

Niet weten kan echter ook lastig zijn. Soms vergelijk ik mijzelf met een pasgeborene. Kwetsbaar omdat in onze samenleving van je wordt verwacht dat je het weet, een mening hebt en dat je gelooft in jouw manier van zien. Het is aan het veranderen, gelukkig, maar een beetje zelfverzekerdheid is wel gewenst. Die zelfverzekerdheid haal ik uit het niet weten, want dat weet ik zeker, ik weet eigenlijk niet zoveel.

Al het weten, of dat nu rationeel, emotioneel of spiritueel is, is dus een manier om er achter te komen dat je uiteindelijk niets weet. En zeer waarschijnlijk (zo ver ben ik nog niet, dus is het even gissen) leidt dit niet weten tot het leren kennen van de absolute waarheid. Als ik het 'weet' laat ik het je weten.

- Angela -

Attentie: Aquariusage.com