waarom de dingen zijn zoals ze zijn. Toen ik mij bewust werd van dit innerlijk besef, moest ik automatisch denken aan een aantal regels uit één van de zen-sutra's die ik wel eens uitspreek.

"...Each and all, the subjectieve and objective spheres are related and at the same time independent. Related, yet working differently, though each keeps its own place... Each thing has its own intrinsic value and is related to everything in function and position." (* vertaling, zie onder)

Tevens groeit er een besef dat de scheiding die in de spiritualiteit wordt gemaakt tussen mens en universum niet bestaat. Intellectueel snapte ik het wel, maar beseffen deed ik het niet goed, alleen op die momenten dat ik een verlichtingservaring had.

Een voorbeeld kan dit het beste duidelijk maken. Ik doe dit aan de hand van de vraag waarom er dingen gebeuren in ons leven en wat daarvan de betekenis is. Met andere woorden: waarom heeft iemand altijd pech, of geluk, of wordt zhij altijd geconfronteerd met situaties waarin geduld of tolerantie wordt gevraagd terwijl de persoon erg ongeduldig of intolerant van aard is? Waarom keren bepaalde patronen - vermoeidheid, ziekte, depressie - steeds terug in ons leven? Daarna kom ik terug op waarom de dingen zijn zoals ze zijn en de verbondenheid tussen individu en het Al (het Universum).

Als eerste wil ik zeggen dat niemand alleen geluk of pech kent. Dat denken wij vaak wel maar is niet zo. Elk mens is heel succesvol (bewust of onbewust) op het ene vlak en heeft vaak pech op het andere vlak. Neem de succesvolle carrièrevrouw. Zij doet haar werk uitstekend maar kan maar geen leuke vriend vinden. Pech op het liefdesvlak, succes in de baan.

Elk mens bestaat uit diverse energieën. Dat energieveld of aura bestaat uit plussen en minnen. We zijn nooit helemaal in balans anders zouden we geen mens zijn. Wij zijn hier om wat te leren. Onze 'plusenergie' is daar waar we een overvloed aan bezitten. Bij de carrièrevrouw kan dat inzicht, timing en doorzettingsvermogen zijn. Dat heeft zij te geven. En zij geeft dat (bewust of onbewust) aan een ieder die op dit gebied een 'minenergie' heeft: de ontvangers. Dat kan bijvoorbeeld de secretaresse van de carrièrevrouw zijn, die te weinig zelfvertrouwen heeft om een opleiding visagie te beginnen om als zelfstandige visagiste te gaan werken. De carrièrevrouw is haar voorbeeld en zou net even dat drempeltje kunnen verlagen om daadwerkelijk actie te ondernemen. Andersom geldt dit ook. De secretaresse geeft de carrièrevrouw omdat zij een leuke vriend heeft waarmee ze een stabiele relatie heeft.

Eén van mijn minpolen is geduld. Het liefst zou ik nu alle antwoorden op alle vragen willen hebben. Het liefst zou ik nu die ideale baan hebben of die leuke partner tegenkomen om helemaal verliefd op te worden. De ideale partner, baan en antwoorden zijn er niet. Ik moet leren geduld te oefenen. Laatst zei een vriend dit tegen me. Toen las ik over ongeduld in de human design en gisteren werd er bij de zenmeditatie een stuk uit het boek van de Dalai Lama uitgedeeld over.... je raadt het al... geduld. Vroeger was het een grote min. Nu is het een meer bescheiden min, maar het is nog niet in balans (neutraal) en zeker nog geen pluspool. Ik krijg dus steeds situaties op mijn pad waarin ik geduld moet hebben. Dus dat doe ik en ik leer.

Dat 'leren' is een belangrijk punt. We leren zowel van onze min als pluspolen. Mensen die anderen mensen graag helpen, zorgen vaak te weinig voor zichzelf. Je leert dus van een pluspool. Je leert ook van een minpool. Soms komen patronen van woede, angst, verdriet, het slachtoffer zijn zo regelmatig terug dat je uiteindelijk open gaat staan (vrijwillig of meestal min of meer gedwongen) voor de les die in dit patroon verborgen zit. Je leert dus van een minpool. En zo heeft alles 'zhijn intrinsieke functie en plaats', zoals de sutra stelt.

Ik geef, ik ontvang. Ik geef aan mensen die het nodig hebben. Ik ontvang van mensen die een overvloed hebben. En dat doet ieder mens.

En daarom zijn de dingen zoals ze zijn. Ons leven is een niet aflatende stroom van energie. Soms ontvangen we het, soms geven we het. In alles wat gebeurt zit een les. Vroeger overviel ellende mij. 'Ik doe toch m'n best?!', dacht ik dan. 'Het ging toch zo goed?!', enzovoort. Nu overvalt het me niet meer... of... minder en ben ik beter in staat de les te leren die in die situatie zit. Alles is zoals het is omdat jij en ik wat te leren, geven en ontvangen hebben.

Dan tot slot de verbinding tussen het Al (goddelijke, Universum, e.d.) en wij als individu. Als gebeurtenissen ons overvallen, beseffen we niet dat wij die situatie gecreëerd hebben. We hebben de situatie onbewust gecreëerd. We kunnen ons echter bewust worden. Dan kan je het nog steeds toeschrijven aan een hogere macht die ons wat wil leren. Wat wil het ons uiteindelijk dan leren? Ik denk dat een deel van het antwoord is dat niet het Universum ons wat leert maar dat wij onszelf wat leren. Dat er geen scheiding is tussen jou en het Universum, alles om je heen dat je kunt zien en niet kunt zien. Het hele heelal... en meer. Dit besef noemt men dat je medeschepper wordt.

Gisteren bij de zenmeditatie heb ik, naar aanleiding van de vraag van onze lerares of wij het goede wilden nastreven en het foute wilden laten, stilzwijgend toegestemd. Als ik medeschepper ben, samen met iedereen op deze wereld, dan is dat wel het minste dat ik kan doen. Tegelijkertijd is het een geloof in mijzelf dat ik op mijn eigen bescheiden manier kan bijdragen aan een betere wereld. Dat is een mooi besef voor iemand die nooit een hoge pet van zichzelf op had.

- Angela -

* vertaald: Zowel de subjectieve als objectieve domeinen (ons dagelijks leven en het goddelijke) zijn verbonden en op het zelfde moment onafhankelijk van elkaar. Verbonden, en toch met hun eigen verschillende werking, hoewel alles zijn eigen plaats behoudt... Elk ding (waaronder mensen) heeft zhijn intrinsieke waarde en is verbonden met al het andere in functie en positie.

Originele bron: http://angelawende.blogspot.com/