Wij leven in een interessante tijd. Wij delen een algemene belangstelling in onze landen en onze wereld. Wij zijn tijdelijk geïnteresseerd in de nieuwe en nog niet eerder verstrekte informatie en ontdekkingen over de ruimte, totdat ons dagelijks bestaan van overleven de overhand krijgt. Ik zou jullie informatie willen geven over de Maan en ons zonnestelsel. Deze informatie heb ik gekregen van de Andromedaanse kosmonauten.
Ik hoop dat ik iets kan toevoegen aan de informatie en de verborgen openbaringen, zoals ik door mijn vrienden van Andromeda eraan herinnerd werd dat wij allen stukjes van de legpuzzel zijn. Ik bied deze visie aan als ook een stukje van de legpuzzel. Ik wil niemand hiermee tekort doen. Ik heb deze informatie geaccepteerd vanuit het begrip dat het een klein deel is van een veel groter drama dat zich in onze achtertuin en in ons huis afspeelt. Deze informatie werd gedurende een zekere periode van contacten verstrekt, zowel fysiek als telepathisch. Het nu volgende is de visie van de Andromedanen over onze Maan.
Onze Maan heeft een atmosfeer dat in veel opzichten vergelijkbaar is met die van de Aarde. In veel grote kraters op de zichtbare en de onzichtbare kant, is de atmosfeer dichter dan het zeeniveau op Aarde, wordt er beweerd. Onze Maan heeft een kleine uitgang op de Noordpool en de korst is er op bepaalde plekken dunner. Het is op bepaalde plaatsen maar 33 kilometer dik en op andere 53 kilometer .
Er wordt ons verteld dat onze Maan droog is, een miljoen keer droger dan de Gobiwoestijn. Volgens de Andromedanen hangt dit af van waar je bent. Zij zeggen dat de onzichtbare kant veel ondergrondse meren heeft van een enorme omvang. De irrigatie en grondvorming vindt plaats op de onzichtbare kant van de oppervlakte, maar gebeurt ondergronds op de zichtbare kant met de bedoeling deze te verbergen. Apollo 15 ontdekte en nam foto’s van wolken van waterdamp aan de verborgen kant. Dit lijkt heel vreemd en ongewoon als de Maan werkelijk nauwelijks een atmosfeer bezit. Dan zouden wolken onmogelijk zijn.
De ouderdom van de maanstof is 6,2 miljard jaar en bezit scheikundige verbindingen en chemicaliën die niet op de Aarde worden gevonden. In feite zijn er veel chemische verbindingen ontdekt die niet aan het grote publiek bekend gemaakt werden. Er zijn nog talrijke andere die we nog moeten ontdekken, aangezien onze wetenschap nog niet ver genoeg ontwikkeld is. Het maanstof kwam niet van de rotsen die zijn bergen en kraters vormen. Dit is sommige maanwetenschappers bekend. Hier wordt echter niet over gesproken, maar wel gefluisterd. Dus, waar komt die maanstof dan vandaan?
De Andromedanen zeggen dat de stof en veel rotsen van Ursa Minor komen. De locatie is een zonnestelsel met de naam (Orion uitspraak) “CHOWTA”. Dit is een binair zonnestelsel, of een stelsel met twee zonnen. Wij kennen talrijke van dergelijke voorbeelden in ons stelsel. “CHOWTA” is een zeer groot stelsel, die 21 planeten en 47 manen bevat. Van onze Maan wordt gezegd dat deze gemaakt is in de omgeving van de 17e planeet van dit stelsel.
Delen van de maankorst is radioactief. Apollo 15 ontdekte dit. In het bijzonder bij de Apennijnen bergen. Waarom was dit zo’n heet hangijzer in de berichtgeving? De Andromedanen zeiden dat dit kwam omdat er nogal wat nucleaire afvalstoffen naartoe zijn gebracht, die opnieuw gebruikt werden als brandstof voor de ruimteschepen die de wereldregering hebben gebouwd. Veel schepen die nucleaire brandstof gebruiken zijn echter verouderd geraakt. Dus, hoe is de Maan hier gebracht? Mij werd door de Andromedanen verteld dat het in de staart van een astroïde werd geplaatst die het naar dit zonnestelsel bracht. Diezelfde astroïde omcirkelt ons deel van de galaxy elke 25.156 aardse jaren. De Andromedanen hebben gezegd dat onze maan periodiek bewoond is geweest gedurende zijn geschiedenis van 1,8 miljoen aardse jaren.
De Maan is hol. Het bevat enorme ondergrondse faciliteiten, die door de ET’s en later door de mensen van de Aarde zijn gebouwd. Er zijn zeven openingen in de korst van de Maan en de ondergronds bases. Conservatieve wetenschappers hebben zich afgevraagd waarom zoveel kraters zo ondiep waren, ondanks hun afmeting. De Andromedanen zeggen, dat dit komt omdat een groot deel van het oppervlak gebouwd is op de bovenkant van een metalen huid van een ronddraaiende top van een ruimteschip, of een “gevechtsmoederschip”, zoals de Andromedanen deze beschrijven. Een voorbeeld van een ondiepe doch grote krater is de krater Gagarin. Deze krater is ongeveer 280 kilometer breed, maar is slechts 7 tot 8 kilometer diep. Gezien de schok en de omvang die de inslag op het oppervlak zou hebben gehad, zou de krater minstens 4 tot 6 keer zo diep moeten zijn. In feite zijn alle kraters hetzelfde, ze zijn te ondiep. Zij zijn in tegenspraak met de huidige wetenschap.
Veel kraters zijn kunstmatig gemaakt. De Andromedanen zeiden dat vele kraters aan het uiterste rand in feite eens als overkoepelde steden werden gebruikt en dat andere grote kraters als opslagdepots voor ruimteschepen dienden voor ongeveer 200 schepen.
De bases aan het oppervlak bestonden uit 9 overkoepelde steden met de grootte van een kleine stad. Kleine meren of vijvers waren overal over het oppervlak verspreid. De restanten van deze overkoepelde bouwsels werden ontdekt door de NSA astronauten, Russische astronauten en de NASA Apollo astronauten. Het echte militaire complex van de maan is nu ondergronds. De ingangen van deze ET en menselijke bases is aan de beide polen, het Taurus Gebergte, de Jules Verne krater en Archimedes. Dit zijn de oorspronkelijke ingangen. De zwarte overheid heeft meer openingen gemaakt en breidt momenteel het ondergrondse complex uit. De uitbreiding is bestemd voor de operatie van civiele wetenschappers en voor de militaire doeleinden voor de Wereld Orde. De Andromedanen verklaren ook dat dit een militaire buitenpost was, omdat het nodig was in ons deel van de Melkweg om een opstand te beëindigen. Het personeel bestaat uit reptielachtigen, half mens/half reptiel en zij die als mens bekend staan.
Veel van de oorspronkelijke bouwwerken aan het oppervlak van de Maan werden vernietigd tijdens, wat de Andromedanen betitelen als het ‘Conflict van het Zwarte Verbond’. Dit was een veldslag tussen mensen uit verschillende stelsels die een geheime alliantie vormden en de overheersing van het Orion Rijk bevochten. Een onafgebroken vernietiging vond plaats op één kant van de Maan toen het vervoerd werd door ruimtebrokstukken. De kant die het zwaarste te lijden heeft gehad is de zichtbare zijde. De vernietiging was het gevolg van wapens, deeltjesstralers toen onze Maan zich in een baan van Mardek bevond, nu een vernietigde planeet. Onze huidige Maan was één van de twee manen die daar een baan beschreven. De tweede maan, zo werd mij verteld, is de maan Phobos. Het is ook al verwoest, evenals Venus die een maan van Uranus was. Uranus kent een overvloedig planten- en zoogdierleven. Het glas dat zo overvloedig over het oppervlak van de Maan ligt verspreid, komt van de overkoepelde steden die zich eens op gevechtsmoederschip bevonden. Ik wil hier nog graag uitleggen hoe het komt dat de maan zwaartekracht bezit. Welnu dit is een wetenschappelijke verklaring door de Andromedanen welke lijnrecht ingaat tegen de opvatting van onze huidige wetenschappen. Maar, desalniettemin, hier volgt de Andromedaanse verklaring over het verschijnsel zwaartekracht van de maan.
Onze Zon produceert een hoog doordringende straling in het elektromagnetische spectrum. Deze frequentie is gemiddeld een triljoen trillingen per seconde. Deze frequentie bevindt zich tussen het lagere deel van het infrarood en de radarband. Deze straling van de Zon veroorzaakt de zwaartekracht, niet de rotatie van de planeet. Ik zal dit nader verklaren bij het onderdeel de Holle Aarde. De Andromedaanse wetenschap claimt dat elk planetair lichaam, die minstens 44 kilometer groot is en aan de Zon wordt blootgesteld, de mogelijkheid bezit van een zwaartekrachtveld, zelfs wanneer het niet om zijn eigen as draait.
De Andromedanen hebben me verwezen naar de volgende reeks gebeurtenissen. Ze zeiden dat deze informatie opgenomen is. Tot nu toe heb ik dit nog niet gezien. Dus, ik geeft deze informatie in goed vertrouwen door, in de hoop dat het nauwkeurig is.
Toen de NSA astronauten op het oppervlak van de Maan arriveerden werden ze, samen met hun gidsen, de Grijzen, meegenomen naar de ondergrondse faciliteiten waar de restanten en skeletten van de reptielachtige wezens en menselijke wezens werden gevonden. Ook werd Orion technologie ontdekt. Deze locatie werd door de Andromedanen geïdentificeerd als beneden de krater Jules Verne. De Andromedanen zeggen, dat de omvang van deze faciliteit die verborgen lag onder de onzichtbare kant van de maan, ongeveer de grootte van de staat New York heeft.
Deze enorme ondergrondse faciliteit bevat grote meren, plantenleven van de Aarde, naaimachines voor buitenaardse uniformen, voedselopslagplaatsen en hangaars voor ruimteschepen. Ook getuigen buitenaardse geschreven teksten op de muren in de portalen hiervan. Ook werden de NSA astronauten acht gewelven getoond die afgesloten waren, maar ik kreeg geen informatie over de inhoud van deze gewelven. Kunstmatige aardse omgevingen zijn al die tijd gecreëerd om het personeel, dat door de Wereld Regering was uitgekozen, huisvesting te bieden.
De menselijke leider van deze basis of faciliteit wordt Mr.Secretaris genoemd. De baan geeft nu huisvesting aan ongeveer 36.719 menselijke wezens van de Aarde, een kleine kolonie, allen geboren Ariërs. In overeenstemming met het werk dat boven en onder de grond gedaan is om de faciliteiten uit te breiden, voorzien de Andromedanen een populatie van 600.000 in de nabije toekomst. Er is veel contact op de Maan tussen regressieve buitenaardsen en de mensen van de Wereld Orde.
Momenteel heeft de Wereld Orde 53 UFO-vormige ruimteschepen op de maan die op de Aarde zijn gebouwd. Ook zijn er andere wapens op de maan gebouwd, zoals deeltjesstralers, lasers, nucleaire bomsatellieten en antimateriewapens. Antizwaartekrachtafwijkingen op de Aarde werden gebruikt om uitrustingen en gereedschap naar de maan te sturen. Pine Gap, Australië en Diego Garcia Island in de Indische Oceaan waren de belangrijkste lanceergebieden. Ook Siberië in Rusland is een andere locatie.
Er is aan de buitenste kant van de Maan een atmosfeer op het oppervlak gecreëerd voor een uitgebreide bewoning. Er is daar ook water, meren en begroeiing. Zij hebben er letterlijk een bewoonbaar gebied van gemaakt. Vanuit deze plek besloot de Wereld Regering in maart 1959 naar Mars te gaan. Dit ultra geheime programma was ontwikkeld en grootschalig gelanceerd door de Sovjet Unie, eenvoudig vanwege zijn natuurlijke bronnen en omvang. Zij konden feitelijk alles in het geheim doen. Bij het allereerste arriveren op de Maan, heropenden de Wereld Orde astronauten met behulp van de Grijzen de oude ondergronds faciliteit. Wij (de Amerikanen) hadden een werkende kolonie op de Maan sinds 1961 volgens de Andromedanen.
Toen de Apollo astronauten op de maan landden, is de Wereld Orde daar enige tijd geweest. Deze kennis en technologieën werden niet bekend gemaakt bij de lagere niveaus van de NASA en onze militairen. NASA werd als een gordijn gebruikt om de mensen te misleiden over wat er zich afspeelde. De astronauten werd onder bedreiging de mond gesnoerd en dat is nog steeds het geval.
Ik wil ten aanzien van dit punt een oud verhaal of een voorval vertellen, waarvan de Andromedanen vinden dat het belangrijk is. Ik ben niet in staat geweest enige informatie hierover te verkrijgen, maar omdat de Andromedanen dit specifiek naar voren brachten, meen ik dit bekend te moeten maken. In 1953 lieten aardse satellieten en radar grote objecten zien die naar de Aarde kwamen. Dit waren de moederschepen van de Grijzen. Deze tijdreizende ruimteschepen waren dezelfde schepen die gezien waren bij Venus in 1787, 1788 en 1789. In het jaar 1645 werd een grote maan bij Venus gezien, die vier keer kwam en ging. Dit was een moederschip van Sirius B. In november 1844 was het grote schip dat een deel van Mars verlichtte, een Orion moederschip. Ditzelfde schip verlichtte Mercurius in 1799. Hetzelfde schip, dat sferisch, bolvormig is, kruiste de Zon op 26 maart 1859.
Bij de clips van 29 juli 1878 waren de twee grote gloeiende lichamen, die gezien werden tussen Mercurius en Venus, moederschepen uit de Pleiaden en Andromeda, die door ons deel van de Melkweg trokken.
In 1783 en 1787 waren de grote heldere lichten die op de Maan werden gezien geen vulkanen. Het waren Pleiadische moederschepen, die de creatie van een regering met eigen wetten inspireerden, de eerste op Aarde - Amerika. In de maand februari van het jaar 1894 was het enorme gefotografeerde object een gevechtsmoederschip van Alfa Draconis. Op 4 april 1892 was het schip dat het oppervlak van de maan kruiste geen grote vogel, maar het was een ruimteschip dat ogenschijnlijk vleugels had. Het was een schip van Alfa Draconis. Ditzelfde ruimteschip was voor het laatst in ons zonnestelsel 27 januari 1912.
Dames en heren, deze tijd waarin we nu leven is en zal bekend staan in onze toekomst als het einde van de onwetendheid. Wij, als een planetair ras, moeten onszelf vertrouwd maken met het denkbeeld dat de waarheid moet overleven. Wij moeten belangrijke uitdagingen onder ogen zien en, wat ook de waarheid is, wij moeten er alles aan doen om onze handen ineen te slaan. Wij zijn verscheurd, wanhopig dat we verraden zijn. Maar alsjeblieft, laten we het niet opgeven. Wij zijn in staat om helden te worden. Wij kunnen de wereld redden en onze vrijheid. Wij moeten elkaar geloven en onszelf.
Galactische Federatie:
Onze mensen op de maan – de waarheid achter onze bemande missie onthuld (Sheldan Nidle)
Introductie
Al talrijke eeuwen droomden onze voorouders om naar de maan te reizen en weer terug. Pas in de laatste eeuw werd een tamelijk onmogelijk lijkende reis uitvoerbaar. De belangstelling nam toe in de zestiger jaren met de ‘ruimterace’ tussen de Verenigde Staten en de Sovjet Unie. Vanuit die competitie ontstond uiteindelijk het Apollo Maan Programma. Apollo zond een bemanning van 9 astronauten op missie om óf rond de maan te cirkelen óf op de maan te landen. Toch blijven er nog veel vragen hangen rond deze missies, zoals: landde Apollo werkelijk op de maan? Wat kwamen de astronauten werkelijk tegen op hun reis naar de maan? Wat beleefden ze op de maan? Laat onze deze belangrijke vragen nog eens nagaan om te zien wat er werkelijk gebeurde.
De waarheid over de maan
In strijd met het populaire geloof, is onze maan in feite geen natuurlijke satelliet, maar een kunstmatige, die de natuurlijke satellieten van Moeder Aarde verving tijdens de tragische vernietiging van Lemurië en later Atlantis in het verre verleden. De onbemande maanlanders die in de eerste helft van de zestiger jaren op de maan landden, deden proeven om te bewijzen dat de maan ‘rinkelde als een telefoon’, een ongebruikelijk verschijnsel dat het gevolg was van een schil van een titaniumlegering waarmee de maankorst was bedekt. Bovendien is de atmosfeer van de maan heel gering, met een specifieke zwaartekracht die veel hoger is dan de algemeen aanvaarde wetenschappelijke opvatting op de Aarde. Ook bestaat er tussen de Aarde en de maan een multigelaagde stralingsgordel onder de naam Allen Gordel, die elke reis naar de maan potentieel gevaarlijk maakt.
Het bizarre begin van Apollo
In het grootste deel van de zestiger jaren werkte Apollo onder de loden last van een mandaat van de president om de VS-astronauten vóór het einde van dat decennium op de maan te laten landen. Als gevolg hiervan werden de ware machten achter de ‘ruimtestrijd’ onder druk gezet om zich op de meest vreemde manieren te gedragen, waardoor er grote vraagtekens geplaatst konden worden over het Apollo-programma. Voor zijn wetenschappelijke critici lijkt het Apollo-project óf een enorme misleiding óf een massale geheimhouding te zijn.
In feite vonden beide plaats. Apollo was omgeven door een enorme UFO ‘cover-up’, en ook belast met een ruimtebureau dat sterk bepaald werd door de exotische technologie, welke het gevolg was van de geheimhouding. Mondiale duistere operaties, die gecreëerd waren door de regerende intriganten van deze wereld om mee te doen met de ‘aanwezigheid van de buitenaardsen’ en hun exotische technologie, hielden de ruimterace nauwkeurig in de gaten. Besef dat de periode 1950 t/m 1970 te maken had met de vele bizarre gevolgen van de ‘koude oorlog’, en Apollo bewees geen uitzondering op de regel te zijn. Op de Maan bevonden zich verschillende bases van de buitenaardsen en op advies van onze militaire leiders en planners was aan de Maan de hoogste prioriteit gegeven..
Was Apollo een grote misleiding, een cover-up, of was het echt?
De Maan was een toekomstige basis, die al in het geheim bezet was door verschillende groepen buitenaardsen en hun uitgenodigde gasten: mondiale manipulators van duistere operaties. Vele leiders in mondiale duistere operaties zagen Apollo als een manier om belangrijk voordelen te verkrijgen voor hun aardse meesters met deze vreemde ‘buitenaardsen’. Maar zij eisten nog een keurig, waterdicht, pakkend verhaaltje om een plotselinge publieke onrust te voorkomen over het geheimhouden van het bestaan van deze ET’s.
Naar het publiek toe waren deze mannen die met het juiste materiaal in de publiciteit kwamen, de helden van de Apollo missie, die moedig door de ruimte reizen in een normale, volgens de raketwetenschap ontwikkelde uitrusting. In feite waren de astronauten slechts marionetten, die zich tot geheimhouding hadden verplicht door een eed aan de regering. Niets was, zoals het leek te zijn. Een ingewikkeld verhaal met sinistere doeleinden was in gang gezet. Apollo moest naar de Maan, maar niet om te ontdekken wat zich daar bevond. In werkelijkheid moest het Apollo project gebruikt worden als een troef in de onderhandelingen met de mondiale ‘zeer geheime buitenaardse’ operaties van de duistere sterrenstaten.
Beginnend in de late 1950er jaren, hadden diezelfde groep duistere buitenaardsen verschillende speciaal geselecteerde militaire en burgerwetenschappers naar hun ondergrondse maanbases gebracht. Mondiale duistere operaties hadden hun op ET-gebaseerde technologie nodig door óf de gecrashte UFO’s te redden, óf door het terugontwikkelen van de schepen die de ET’s hen gegeven hadden. Toch voelden de mondiale duistere manipulators dat zij een essentieel gereedschap misten. Zij dienden extra wegen te vinden om meer geavanceerde ET technologie te verkrijgen en een grotere vrijheid voor hun speciale operaties op de buitenaardse maanbases. De mondiale duistere manipulators hadden een strategie nodig. Zij vonden Apollo uit.
Apollo’s rookgordijn
Het Apollo project diende zeer speciale apparatuur te ontwikkelen om zijn ‘deadline’ aan het eind van het decennium te halen. Voor het publiek moest deze apparatuur ten alle tijden normaal lijken. De mondiale gemeenschap moest volstrekt overtuigd zijn dat we naar de Maan gingen, terwijl we alleen maar geavanceerde raketten en andere daarbij passende technologie gebruikten. Vervolgens moesten de geheime voortstuwing en de geavanceerde ET technologie gemakkelijk te verbergen zijn. Bovendien moest de Maan exact lijken op de vroegere beschrijving van de wetenschappers. Om dit te laten gebeuren werd het Apollo project vanaf het begin opgesplitst in drie delen, zoals Caesars Gallië. Allereerst vestigden de mondiale duistere manipulators een speciaal gebouwde televisiestudio op een geheime aardse locatie. Als tweede werden de Apollo astronauten met opzet slecht gefocuste of ‘korrelige’ videocamera’s meegegeven voor gebruik op de maan. Als derde gaf het Apollo project later een aantal gemanipuleerde en/of speciaal vervaardigde foto’s vrij, teneinde Apollo echt genoeg te laten lijken en om niet het bestaan van de ET’s en hun buitenissige technologie te onthullen. Geselecteerde optische wetenschappers en technici, die ‘geleend’ waren van andere mondiale duistere geheime projecten, hadden deze gefabriceerd.
Vanaf het begin verlangde het Apollo project ongebruikelijke hoge interne geheimhoudingsniveaus en speciaal gerichte publiciteit. Om te slagen moesten de mondiale duistere manipulators opnieuw hun echte meesters consulteren: de diverse groep van geheime intriganten die al heel lang invloed hadden in het controleren van het belangrijkste geldverkeer en zijn verschillende regeringen op Aarde. De massamedia moest verhinderd worden om op de ‘juiste plekken’ te speuren, waardoor deze kostbare cover-up vernield zou worden. De essentiële bestuurlijke departementen en hun verbonden bureaus die in het Apollo project betrokken waren, moesten tegengehouden worden om deel te nemen aan plotselinge ‘onafhankelijke onderzoekingen’. Een vooraf gefabriceerd ‘eenheidsfront’, zoals deze, diende de massale cover-up met succes uit te voeren. Dus te allen tijde diende Apollo een uiterlijke schijn op te voeren dat dit geen militaire operatie was. In overeenstemming met deze fictie, was Apollo slechts een wetenschappelijke expeditie op speurtocht naar onze meest naaste buur, de Maan. Apollo was daarentegen in feite een missie van een mondiale duistere kliek om de duistere ET’s onze geheime troefkaart te laten zien, waardoor ze de broodnodige concessies van hen zouden kunnen krijgen.
Om Apollo de Maan te laten bereiken, gebruikten de mondiale duistere manipulators sommige van zijn terugontwikkelde ET technologie, die duidelijk ontworpen was om Apollo te assisteren bij een succesvolle landing op de Maan en een veilige terugkeer naar de Aarde. Deze uitrusting was ook in staat de bemanning van drie mannen te beschermen tegen de gevaarlijke straling die ze zouden tegenkomen in de Aarde/Maan ruimte. De mondiale duistere kliek geloofde sterk dat zowel de goede als de slechte ET’s nauwkeurig de vele reizen van Apollo naar de Maan zouden volgen. Daarom ontwikkelden ze een specifieke code om belangrijke feiten naar de ‘grondcontrole’ te communiceren. Maar deze code had een tweede, meer sinistere bedoeling: om het publiek onwetend te houden van wat er werkelijk op de Apollo gebeurde. Bijvoorbeeld, op één vlucht werden UFO’s geïdentificeerd als ‘Santa Claus’ en, tijdens een trip rond de Maan met Kerstmis verklaarde een astronaut: “Er bestaat werkelijk een Santa Claus”. Volgens de code bedoelde hij dat vele verkenningsschepen (of UFO’s) Apollo begeleiden. Veel andere ‘trucs’ werden toegepast om deze perfecte cover-up uit te voeren.
Een reis naar de Maan
Elke bemande Apollo missie naar de Maan werd uitgevoerd als een uit drie onderdelen bestaand project. Ten eerste, de feitelijke Apollo bemanning en hun directe uitrusting. Ten tweede, een voortdurende serie geheim televisiestudiowerk, dat nodig was om het beeld van een voorspelde duistere en luchtledige Maan naar het publiek over te dragen. Ten slotte, de foto’s die tijdens de vlucht gemaakt werden, moesten ‘bewerkt’ worden alvorens ze als maanfoto’s publiek gemaakt konden worden. Zoals eerder vermeld, deze foto’s werden uiterst nauwkeurig geproduceerd om de Apollo cover-up gaande te houden. Een aantal mondiale duistere operatie ‘producers’ en hun grote staf medewerkers manipuleerden al deze elementen tot één geheel. Deze producers hadden een directe toegang tot de Apollo missie en tot zijn belangrijkste grondstations, met inbegrip van de Apollo missie controlecentrum in Texas en Florida. Elk aspect werd gevolg volgens een voorbereid handboek. De tot mislukking gedoemde Apollo 13 missie was de enige uitzondering. Echter, de moeilijkheden van Apollo 13 waren niet het gevolg van een exploderende brandstofcel, maar van het vervoeren van een geheime lading naar de Maan, die bestond uit een kleine plutoniumbom.
Deze missie werd gestopt door een snelle, goed geplaatste stoot van een deeltjesstraalwapen, dat zich aan boord bevond van een volgend UFO ruimteschip. De echte geheime agenda van de mondiale duistere kliek was duidelijk ontdekt en voorkomen. Mondiale duistere manipulators waren van plan dergelijke ‘apparatuur’ naar de Maan te zenden om ze te gebruiken om extra concessies los te krijgen van hun duistere buitenaardse bondgenoten. De mondiale duistere kliek gebruikte dergelijke incidenten ook om één cruciaal punt aan hun duistere bondgenoten duidelijk te maken. Los van het feit wat er in de ruimte gebeurde, de duistere kliek was altijd in staat deze incidenten even gemakkelijk geheim te houden als hun al decennia lang durend complot met betrekking tot de duistere sterrenstaten. Apollo 13 werd hoffelijk naar huis geholpen door verschillende vriendelijke UFO’s in de nabijheid. Met behulp van trekstralen en andere levensondersteunende technologie, stelden de UFO schepen Apollo in staat eerst rond de Maan te cirkelen, om vervolgens met succes op de Aarde te landen.
Apollo: zijn lessen.
Deze plotselinge ontdekking veroorzaakte de verwachte ontbinding van de bemande Apollo Maan Programma. Al heel snel verboden, zowel de strijdmacht van de Galactische Licht Federatie met bases op de Maan en op Mars, als die van de duistere sterrenstaten, verdere bemande missies die geprogrammeerd werden, met uitzondering van de reeds goedgekeurde Apollo 17 missie.
De eenvoudige waarheid was dat Apollo niet echt de bedoeling had om mensen naar de Maan te brengen. Achter de Hollywoodachtige productie en een enorme cover-up lag het feit, dat de Apollo missie een poging was tot maansabotage en oplichting. Apollo's snelle dood bracht een eind aan de eerste hoofdstukken van de met zeer veel publiciteit omgeven bemande ruimtevluchtprogramma's in Amerika. Het maakte echter geen eind aan de technische terugontwikkelingsprogramma's van de mondiale duistere kliek, of aan zijn werkelijke plannen van 'star wars'. De waarheid bevindt zich daar buiten. Echter, zoals het gezegd luidt: dat is een ander verhaal.
(Vertaald: Harmen Schouwerwou – www.unitynet.nl)
Bron: unitynet.nl