Het valt vaak niet mee mensen te overtuigen van het gevaar van nieuwe vaccinaties, zoals de prik tegen baarmoederhalskanker of de aanstaande prik tegen de gevreesde Mexicaanse Griep . Op school hebben we immers geleerd dat het aan vaccins te danken is dat een scala aan gevaarlijke infectieziekten tegenwoordig is uitgeroeid of bijna uitgeroeid, dus in basis is vaccineren een goed idee, denken we. Daarom hieronder een stukje geschiedenis over pokken, een ziekte waarvan de gemiddelde Nederlander zeker denkt te weten dat het dankzij vaccinaties is dat we er tegenwoordig geen last meer van hebben. De werkelijkheid is heel anders, maar oordeelt u zelf.

Het onderstaande is een vertaling van het tweede artikel op deze pagina, en is oorspronkelijk ontleend aan het boek Vaccination: The “Hidden” Facts door Ian Sinclair.

Hoewel in Engeland in 1852 de verplichte inenting tegen pokken geïntroduceerd werd doodde in de periode 1857 tot 1859 een pokkenepidemie 14.244 mensen. In 1863 tot 1865 eiste een tweede epidemie het leven van 20.059 mensen. In 1867 werd de wetgeving op het gebied van de verplichte inenting verscherpt waarbij mensen die weigerden zichzelf of hun kinderen te laten vaccineren werden vervolgd. Na vier jaren van intensieve inspanning om iedereen tussen de 2 en 50 jaar oud te vaccineren kondigde de Chief Medical Officer van Engeland in mei 1871 aan dat 97.5 procent was ingeënt. In het volgend jaar, 1872, werd Engeland getroffen door de ergste pokkenepidemie ooit, wat resulteerde in 44.840 dodelijke slachtoffers. Tussen 1871 en 1880, tijdens de periode van verplichte vaccinatie, sprong het sterftecijfer van pokken van 28 naar 46 per 100.000 inwoners.

In het British Medical Journal (Januari 21, 1928 p.116) zette Dr. L. Parry zijn vraagtekens bij de inentings statistieken die een hoger sterftecijfer lieten zien onder gevaccineerde mensen dan onder het niet ingeënte deel van de bevolking:

„Hoe kan het dat bij pokken de kans op dodelijke afloop bij gevaccineerde mensen vijf maal hoger is dan bij mensen die niet gevaccineerd zijn? Hoe het dat in sommige van onze meest gevaccineerde steden — bijvoorbeeld, Bombay en Calcutta — de pokken vaak voorkomen, terwijl in sommige van onze slechtst gevaccineerde steden, zoals Leicester, pokken bijna niet voorkomt? Hoe kan het dat ongeveer 80 percent van de ziektegevallen in de Metropolitan Asylums Board pokkenziekenhuizen gevaccineerde personenen betreft, terwijl slechts 20 procent van de patiënten niet is gevaccineerd?“

„Hoe kan het dat Duitsland — het best-gevaccineerde land ter wereld — meer sterfgevallen heeft in verhouding tot de bevolking dan Engeland? Bijvoorbeeld in 1919 waren er 28 sterfgevallen in Engeland en 707 (op 5012 zieken) in Duitsland. In 1920 waren er 30 sterfgevallen in Engeland, tegen 354 in Duitsland, en in 1925 had Engeland 5.363 gevallen van pokken, waarvan 6 met dodelijke afloop. Wat is de de verklaring?“

In Schotland stierven tussen 1855 en 1875 meer dan 9.000 kinderen onder de 5 jaar aan pokken ondanks het feit dat Schotland op dat ogenblik één van de best gevaccineerde landen ter wereld was. Tussen 1907 en 1919, een periode waarin slechts 1 op de 3 kinderen gevaccineerd was, werden in de leeftijdsgroep tot 5 jaar slechts 7 dodelijke pokkengevallen geregistreerd.

In Duitsland hadden in jaren 1870-1871 meer dan 1.000.000 mensen pokken, waarvan er 120.000 stierven. Hiervan was 96 procent ingeënt. Bismarck, de Kanselier van Duitsland, schreef aan de overheden van de diverse Duitse deelstaten dat „de hoop in de doeltreffendheid van het koepokkenvirus als preventie tegen de mensenpokken volledig bedrieglijk is gebleken”.

In de Filippijnen, voorafgaand aan de overname door de V.S. in 1905, was de mortaliteit van pokken ongeveer 10%. In 1905, nadat gestart was met de systematische vaccinatie van de bevolking, afgedwongen door de Amerikaanse overheid, was er een epidemie waarvan de mortaliteit in verschillende delen van de eilandengroep tussen de 25% en 50% lag. In 1918-1919, toen meer dan 95 procent van de bevolking voor pokken was ingeënt, overleed 65 procent van de zieken in de hevigste epidemie in de geschiedenis van de Filippijnen. In de hoofstad Manilla, waar de vaccinatiegraad het hoogst was, was ook de mortaliteit het hoogst. In Mindanao, de plaats waar de vaccinatiegraad vanwege godsdienstige redenen het laagste was, was het percentage sterftegevallen het laagst. Dr. V. de Jesus, Director of Health, verklaarde dat de de pokkenepidemie van 1918-1919 in 60.855 sterfgevallen geresulteerd had. Het Report of the Philippines Health Service uit 1920 bevat de volgende aanklacht tegen de inentingscampagne:

„Vanaf de tijd waarin pokken in Manilla bijna was uitgeroeid tot aan het jaar 1918 (ongeveer 9 jaar) waarin de epidemie verscheen – ongetwijfeld in één van zijn hevigste vormen – zijn jaarlijks vele honderdduizenden mensen ingeënt. Het resultaat is hoogst onfortuinlijk en toont, op het eerste gezicht, het falen van klassieke immunisatie als remedie tegen toekomstige epidemiën.”

In Japan in 1885, 13 jaar nadat men daar begonnen was met verplichte pokkenvaccinaties, werd een wet aangenomen die elke zeven jaar een hervaccinatie vereiste. Tussen 1886 tot 1892 werden 25.474.370 hervaccinaties geregistreerd in Japan, maar toch werden tijdens deze zelfde periode 156.175 gevallen van pokken geteld, met 38.979 sterfgevallen, ofwel een mortaliteit van bijna 25 procent. In 1896 nam het Japanse parlement een nieuwe wet aan waarmee de frequentie van hervaccinatie werd opgevoerd naar eenmaal per vijf jaar. Tussen 1889 en 1908 waren er 171.611 pokkengevallen waarvan 47.919 met dodelijke afloop. Dit komt overeen met een mortaliteit van 30 procent, wat het pokkensterftecijfer uit de periode dat nog niemand werd ingeënt overschrijdt. Het is opmerkelijk dat in diezelfde periode Australië – één van de minst tegen pokken gevaccineerde landen ter wereld – in 15 jaar tijd slechts 3 pokkengevallen had, terwijl dit er in Japan –ondanks vaccinaties en hervaccinaties- in een periode van slechts 6 jaar 165.775 waren, met 28.979 sterfgevallen.

In het artikel “Vaccinatie in Italië” in het New York Medical Journal van juli 1899, schreef Charles Rauta, Professor of Hygiene and Material Medical van de Universiteit van Perguia:

„Italië is één van de best gevaccineerde landen ter wereld, misschien zelfs wel het allerbest. Al sinds 1865 was de vaccinatiegraad in ons land 98.5 procent, maar desondanks zijn de pokkenepidemieën die ons hebben getroffen zo angstaanjagend geweest dat niets van vóór de uitvinding van vaccinatie dit kon evenaren. In 1887 hadden wij 16.249 sterfgevallen door pokken, in 1888 waren het er 18.110, met 131.413 doden in 1889.“

“Vaccinatie is een monstruositeit, voortgekomen uit fouten en onwetendheid. Het zou geen plaats moeten hebben in hygiëne of in de geneeskunde. Geloof niet in inenting, het is een wereldwijd waanidee, een onwetenschappelijke praktijk, een fataal bijgeloof resulterend in tranen en grenzeloos verdriet.“

De arts en voormalig inenter J.W. Hodge schreef in zijn boek, The Vaccination Superstition:

„Na een zorgvuldige overweging van de geschiedenis van vaccinatie, ontleend aan een onpartijdige en uitvoerige studie van essentiële statistieken en relevante gegevens vanuit elke betrouwbare bron, en na een ervaring die voortkomt uit het inenten van 31.000 mensen, ben ik er stellig van overtuigd dat vaccinatie geen enkele zichtbare relatie heeft met de vermindering van het aantal gevallen van pokken.“

“Vaccinatie beschermt niet, in werkelijkheid maakt het mensen juist vatbaarder door de algemene vitaliteit en de natuurlijke weerstand te verminderen, en miljoenen mensen zijn gestorven aan pokken die zij opliepen na te zijn ingeënt.“

In de V.S. sprak Dr. William Howard Hay op 25 Juni, 1937, de Medical Freedom Society toe betreffende het afschaffen van verplichte inentingen. Hij verklaarde:

„Ik heb vaak gedacht dat van alle krankzinnige dingen die wij in geneeskunde hebben bepleit, het aandringen op vaccinatie van kinderen –en volwassenen- een van de meest krankzinnige is, want feitelijk hebben we nooit kunnen bewijzen dat vaccinatie ook maar één mens van de pokken heeft weten te redden.”

„Ik weet van één pokkenepidemie waarbij iets meer dan 900 mensen ziek werden, waarbij 95 procent van de patiënten gevaccineerd was, de meesten recent.”

„Het is nu dertig jaar dat ik bezig ben met de behandeling van chronische ziektes. Ik ben zoveel gevallen tegengekomen van kinderen die tot op de dag van hun vaccinatie nooit een dag ziek waren geweest, en sinds hun vaccinatie nooit meer een dag gezond geweest zijn.”

„In Engeland, waar de statistieken wat meer openbaar en accuraat zijn dan in dit land (Amerika), tonen de officiële cijfers over de afgelopen 21 jaar drie keer meer sterfgevallen als direct gevolg van vaccinaties dan als gevolg van pokken. Ik garandeer dat het aantal ongeregistreerde gevallen nog een factor drie hoger ligt. Daarnaast zijn er nog vele gevallen van hersenontsteking of slaapziekte, en van uiteenlopende vormen van degeneratie die als resultaat van inenting voorkomen.”

„Het is onzin om te denken dat u pus kunt inspuiten — gewoonlijk is het pus van een dood pokkenslachtoffer — het is ondenkbaar dat u dat kunt inspuiten in een klein kind en dat u daarmee zijn gezondheid verbetert. Ik zou het fanatiek toejuichen als we met kunstmatige middelen de natuurlijke weerstand zouden konden opbouwen, maar dat kunnen we niet, niet met vaccinaties en niet met andere vormen van zogenaamde serum-immunisering.”

“Het lichaam heeft zijn eigen verdedigingsmechanismes. Deze hangen af van de algemene vitaliteit. Een vitaal lichaam zal alle infecties overwinnen, een minder gezond lichaam lukt dat niet. De vitaliteit van een lichaam valt niet te verbeteren door vergif van wat voor soort dan ook in het lichaam te injecteren.“

Volgens de officiële Engelse cijfers stierven in Engeland en Wales, tussen 1910 en 1933, slechts 109 kinderen onder de 5 jaar aan pokken. In dezelfde periode stierven er 270 als gevolg van vaccinaties. Tussen 1934 en 1961 werd niet één dodelijk pokkenslachtoffer geregistreerd, en toch stierven tijdens deze periode 115 kinderen onder de 5 jaar als gevolg van de pokkeninenting. Dit dwong uiteindelijk de overheid om de Vaccination Act voor pokken te herroepen.

De situatie in de V.S. was niet anders. Een artikel in de juli 1969 editie van Prevention Magazine berichtte dat sinds 1948 300 kinderen in de V.S. aan de complicaties van het pokkenvaccin waren gestorven. In dezelfde periode was er in Amerika niet één melding van pokken geweest. In oktober 1971 zei Dr. Samuel Katz van het Medisch Centrum van de Duke University in een lezing voor de jaarlijkse vergadering van de American Academy of Pediatrics, dat elk jaar gemiddeld zes tot negen individuen overlijden als gevolg van pokkeninentingen. Uiteindelijk besloten de autoriteiten met het vaccineren tegen pokken te stoppen. Dr. Archie Kalokerinos uit Australië zei hier over:

„Ongeveer 10 tot 15 jaar geleden gaven sommige van mijn collega’s in de Verenigde Staten me wat zeer interessante informatie. Zij vertelden dat het vaccineren tegen pokken was gestopt, niet omdat de ziekte was uitgeroeid, maar omdat zij problemen hadden met het vaccin. Gevaccineerde individuen bleken actief pokkenvirus door te geven aan mensen waarmee ze in contact kwamen. Het was onbeheerst en daarom zijn ze ermee gestopt.”

Dit is waarschijnlijk de reden dat Professor Ari Zuckerman, een lid van het virus-adviespanel van de Wereldgezondheidsorganisatie, heeft verklaard ”Immunisering tegen pokken is gevaarlijker dan de ziekte zelf.“

Zelfs het British Medical Journal (1/5/1976) verklaarde: “Men weet nu dat de risico’s van routinematige pokkenvaccinaties in Groot-Brittannië groter zijn dan de risico’s van een natuurlijke besmetting”