Er zijn verschillende momenten in mijn leven die bepalend zijn geweest voor de manier waarop ik in het leven sta en mijn werk doe.

Het is jaren geleden en echt gebeurd. Ik werkte als trainer/coach en was vreselijk trots op mijn werk. Had mooie opdrachten en meestal waren mensen tevreden en hadden iets aan de trainingen.

Op een dag liep ik over straat in de Pijp in Amsterdam en las op een groot bord: “Ontmoet uw gidsen”. Nieuwsgierig liep ik naar binnen. Een prachtige jongeman uit Indonesië vertelde dat hij via automatisch schrift vragen kon stellen aan mijn spirituele gidsen. Trots als ik was wilde ik wel eens een applaus van “de andere kant”.

Mijn eerste vraag was: “Wat vinden jullie van mijn werk?” in de volle overtuiging dat ze me zouden overladen met complimenten. Helaas, het antwoord was dat ze niet zo tevreden waren. Ik schrok: “waarom niet? Wat is er dan?” vroeg ik. “Je luistert niet naar ons.” schreven ze. “We proberen je steeds te inspireren maar je staat er niet voor open, je werkt met je hoofd en werkt een lijstje af”.

“Nou vertel dan maar: wat willen jullie dat ik anders doe?” Dat was niet mogelijk. Het kon alleen maar op het moment zelf. Dan moest ik me open stellen voor de inspiratie. “Maar hoe moet dat dan?” vroeg ik. Dat werd niet helemaal duidelijk en daar moest ik het mee doen.

Teleurgesteld en ietwat beledigd liep ik verder. Hoe moet ik me nu openstellen? En waarom waren mijn trainingen en coaching “voor de andere kant “ niet goed genoeg?

De volgende dag gaf ik een training bij het energiebedrijf in Amsterdam, nu de NUON. Voor de training begon en nadat ik alles had neergezet en het programma op de flip-over had gezet, zat ik op een tafel. “Nou jongens” zei ik, half naar boven kijkend, “ als jullie iets willen zeggen, doe het dan nu meteen even. Ik sta open voor jullie ideeën”. Het bleef stil en er was niets te zien.

De mensen stroomden binnen en de training begon. Ik had alles op een rijtje. Van de kennismaking tot en met de evaluatie. Na ongeveer een uur zette ik het programma stop. “Laten we allemaal tien minuten helemaal stil zijn”, zei ik tot mijn eigen verrassing. Normaal deed ik dat nooit. Veel te eng. Wie weet wat de mensen zouden denken. Zweverig gedoe. Tot mijn verbazing deed iedereen mee en ze vonden het geweldig. Allemaal. Ze kwamen tot rust en hadden ruimte in hun hoofd. Ik voelde me geweldig.

De volgende dag gaf ik weer een training, had mijn praatje met de gidsen en ook daar zette ik het programma stop om weer iets anders te doen. Ik hoorde niets, zag niets… deed alleen wat er in me opkwam. Een plotselinge opwelling. Niet over nagedacht… zo maar en het was altijd het hoogtepunt van de training.

De volgende week had ik schilderles in Zwanenburg. Ik kwam binnen en de schilderjuf zei meteen: “Marja, er staan twee figuren achter je te dansen en te springen.” “Hoe bedoel je?” ik keek achter me en zag niets.

“Het zijn je gidsen, ze zijn dolblij en ze zeggen dat je eindelijk naar ze luistert. Heb jij iets in je trainingen veranderd?” De vrouw wist helemaal niets van wat er die week ervoor was gebeurd en van de ontmoeting met de Indonesische jongen. De rillingen liepen over mijn hele lichaam. Het is waar! Het is echt!

Vanaf die tijd heb ik altijd voor ik naar mijn werk toe ga een praatje met de gidsen. In de auto bijvoorbeeld. Heb vaak het nieuws op of radio 5. Lekker oude liedjes meezingen. Dan zet ik de radio uit en zeg: “ik ga niet voor niets naar Groningen vandaag. Er is iets te doen daar en jullie doen het werk. Dus laat het me maar weten. Ik sta er open voor.” Ik stel me open en laat me inspireren en laat de ingefluisterde intuïtie het werk doen.

Het werkt altijd. Ik ben ontspannen in wat voor situatie ook en er zijn altijd mensen diep geraakt. Ik voel mijn energie stromen en het gaat allemaal vanzelf.

© Marja Ruijterman.